Sinds ik in Israël ben, heb ik al het een en ander aan militaire operaties meegemaakt. Pas tijdens de huidige oorlog begon ik echter te internaliseren wat die context voor mij als moeder betekent. Drie zonen in uiteenlopende leeftijden leveren tien jaar aaneengesloten dienstplicht op en nadien langdurige oproepbaarheid als reservist. In veel Israëlische families stromen de eerste kleinkinderen al in het leger in als een deel van de voorgaande generatie nog als reservist geregistreerd staat. Geen kortstondige periode dus waar je je even doorheen moet slaan, maar een langdurige werkelijkheid om mee te leren leven.

Stel: je zou als ouder de mogelijkheid hebben om die werkelijkheid te ontlopen, zou je dat dan doen? Kauwend op het thema benaderde ik twee vriendinnen die deze mogelijkheid hebben. Beide kunnen met één handtekening ervoor zorgen dat hun zoons geen dienst kunnen doen in een gevechtseenheid. In het ene geval omdat de zoon enig kind is, in het andere geval omdat de familie al verliezen heeft geleden in militaire context.

Het vraagstuk bleek een dilemma. Als ze alleen aan zichzelf zouden denken, zou de beslissing „gemakkelijk en risico ontwijkend zijn”, aldus mijn vriendinnen. De beide zoons in kwestie peinzen er echter niet over om géén dienst te doen in een belangrijke eenheid, dus wat doe je dan? De vormende ervaring en de bijdrage aan de nationale veiligheid die leeftijdsgenoten leveren, willen de jongens niet missen. Wil je dat als moeder dwarsbomen?

Het militaire pad vormt daarbij ook nog eens een belangrijk ijkpunt voor toekomstige werkgevers om capaciteiten te beoordelen. Al met al is er heel wat nodig om de gemiddelde Israëlische tiener in te laten binden betreffende legerdienst, zelfs al houden de ouders hun hart vast.

Onze kinderen vallen onder geen enkele uitzonderingscategorie en zelfs al zou dat wel het geval zijn, dan verwacht ik dat ze –net als voornoemde jongens– alsnog hun aandeel zullen willen leveren. Beseffend wat waarschijnlijk komen gaat, genieten we extra van de aanwezigheid van onze jongens: alle drie nog onder ons dak en op knuffelafstand. En de toekomst? Die geven we in vertrouwen over.

Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 49.