De Eritrese gemeenschap in Nederland moet haar verantwoordelijkheid nemen. Maar ook de lokale autoriteiten en de (landelijke) politiek hebben een taak.

Het is onbestaanbaar en onaanvaardbaar als groepen Eritreeërs elkaar opzoeken en er zoveel geweld plaatsvindt, zeker als dat zich richt op hulpverleners.

De situatie van de rivaliserende Eritrese groepen is complex. In het zalencomplex werd slechts een feestje gevierd, zegt de één. Nee, het was een politieke bijeenkomst van aanhangers van de Eritrese dictator Isaias Afewerki, beweert de ander. De groep die daartegen in het geweer kwam, is een antiregimebrigade, betoogt de één. De Eritrese overheid zit ook achter deze rellen, zegt een ander weer. Hoe dan ook, direct of indirect lijkt de lange arm van het regime te reiken tot bij het Haagse zalencentrum. Met alle afschuwelijke taferelen die dat met zich meebracht.

Bakkeleien over de precieze oorzaak van de rellen, is nu niet het belangrijkste. Eenparig dit geweld veroordelen, is een eerste stap. Voor niemand –ook niet voor Eritreeërs die in Nederland een veilige toevlucht zochten– is er namelijk reden om de boel zo op stelten zetten. Zo’n veroordeling is niet alleen van waarde voor de Eritrese gemeenschap zelf, ook richting de Nederlandse bevolking is dat relevant. Dergelijke incidenten knagen immers aan het draagvlak onder Nederlanders voor het opvangen van asielzoekers. En dat staat al onder druk.

Ook het Haagse gemeentebestuur moet de hand in eigen boezem steken. Burgemeester Jan van Zanen gebruikte weliswaar grote woorden om het geweld te veroordelen, maar erkende ook signalen van tevoren gemist te hebben. En die waren er wel degelijk. Alleen al omdat er eerder in andere steden heftige incidenten waren: in Zaandam en Veldhoven in 2017 en in Rijswijk in 2023. Ook buiten de landsgrenzen deden zich vorig jaar confrontaties voor, zoals in Tel Aviv, Stockholm en Calgary. Kortom, Van Zanen had scherper kunnen handelen nadat hij signalen had ontvangen.

Is nu de Nederlandse politiek aan zet om het asielbeleid richting Eritreeërs aan te scherpen? Uit populistische hoek klinken inmiddels grote woorden met deze strekking. Voorzichtigheid is echter geboden. Asielbeleid wordt niet bepaald door incidenten, hoe erg die ook zijn. Makkelijk politiek scoren over de rug van een hele groep Eritreeërs past niet; dat strijdt fundamenteel met mensenrechten en waarden als herbergzaamheid en barmhartigheid.

Moet Nederland alles dan maar accepteren? Integendeel. Als er individuen zijn die misdrijven hebben gepleegd, dan moet er zeker gekeken worden of er tot uitzetting moet worden overgegaan.