Sedert de val in de wereld is de dood een van de allerverschrikkelijkste dingen geweest die de kinderen der mensen overkomen. Inderdaad is het niet vreemd dat mensen die geen ander leven kennen, voor deze dood schrikken. De dood wordt immers de koning der verschrikking genoemd.Alle andere verschrikkingen zijn vergeleken met de dood maar gering en van geen belang en het is een van de grootste voorrechten van Gods kinderen dat ze tegen deze dood zijn gewapend. De dood is voor hen een minzame vriend, zijn verschrikking is weggenomen. Daarover kan een christen alleen door het geloof in Christus zegepralen. Veel van Gods kinderen hebben de dood met verlangen tegemoetgezien. Een Simeon vroeg aan de Heere verlof om te mogen heengaan: „Nu laat Gij, Heere, uw dienstknecht gaan in vrede…” Ook Paulus verlangde om heen te gaan, want het sterven was hem gewin.

Zo getroost te sterven, is niet voor allen, neen zeker niet. De dood is verschrikkelijk voor allen die buiten Christus sterven. Voor die in Hem geloven, voor die, en alleen voor die, zeg ik, is de dood een troost en verkwikking - en voor niemand anders. Toch is er iets in de dood wat vreselijk is. Dat is het slopen van die nauwe band tussen ziel en lichaam. Het is de scheiding van twee boezemvrienden.

James Durham, predikant te Glasgow (De zaligheid der dooden die in den Heere sterven, 1735)