Het feest speelt zich af in de Hollandse buurt van Potsdam in het bijzijn van zo’n 100 Nederlandse klompendansers, jeneverschenkers en ambachtslieden. De Nederlandse buurt is geen voor de gelegenheid neergezet kartonnen decorstuk, maar een echte wijk waar 134 bakstenen huizen staan. Ze zijn in de achttiende eeuw neergezet in opdracht van de Pruisische koning Frederik Willem I. De bedoeling was dat het wijkje welgestelde Nederlandse kooplieden naar Pruisen zou lokken om zo het land wat rijkdom te brengen. Zo ver kwam het nooit.

De huizen zijn door de Nederlandse bouwmeester Jan Bouman neergezet in de stad nabij de Duitse hoofdstad Berlijn. Ze zijn onmiskenbaar Nederlands met hun uit rode baksteen opgetrokken muren, hun gewelfde gevels en groen-met-witte kozijnen.

Dat de huizen er nu nog staan, is te danken aan de Duitser Christian Wendland. In de jaren zeventig van de vorige eeuw wist hij te voorkomen dat het toenmalige Oost-Duitse regime ze met de grond gelijkmaakte. Op de plaats van de wijk moesten toen betonnen woningen verrijzen met asfaltstroken ertussen.

De tegenstanders van de sloop, onder leiding van Wendland, hadden goede argumenten. De DDR-leiding streefde destijds naar een lidmaatschap bij de VN-organisatie voor cultuur Unesco. Om hiervoor een daad te stellen, zouden zij de vervallen Hollandse Huisjes ongemoeid kunnen laten, en zo geschiedde. Architect Wendland restaureerde er later een paar met de opbrengsten van het Tulpenfeest. Zo moeten ook de resterende huisjes worden gered.