Ooit was de Golan Syrisch grondgebied. In die tijd werd Galilea onder vuur genomen vanaf het strategisch hooggelegen plateau. In de oorlogen van 1967 en 1973 rolde Israël verrassenderwijs als winnaar uit de bus en de Golan viel als resultaat in Israëlische handen. Annexatie en vredesbesprekingen volgden. Toen in 2011 de Syrische burgeroorlog uitbrak, had Israël echter geen gesprekspartner meer.

In het machtsvacuüm van de Syrische burgeroorlog kreeg een groot aantal clubs vrij spel: Iraanse milities, honderden rebellengroepen, Islamitische Staat, Hezbollah, de Russen en anderen. Eens te meer werd het strategische belang van de Golan duidelijk: zonder een Israëlische Golan had IS aan het Meer van Galilea gestaan. Al met al genoeg reden voor Israël om zijn positie op de Golan te verstevigen door Joodse bewoning te stimuleren. Jonge gezinnen zoals het onze die de stap wagen, worden met een gratis stuk bouwgrond beloond.

Dat die percelen niet zonder reden gratis zijn, werd de afgelopen maanden duidelijk. Vergelijkbare projecten, zoals die bij ons op de Golan, hebben de afgelopen decennia vele inwoners naar de gebieden rondom Gaza en aan de Libanese grens gebracht.

Sinds het uitbreken van de oorlog zijn deze gebieden echter onbewoonbaar en doortrokken van trauma. En dat stelt gezinnen zoals het onze –die een stukje land hebben gekregen in het grensgebied– voor een dilemma: gelden zulke risico’s ook hier? En zo ja, willen wij die nemen?

Waar sommige families afhaken, zetten lokale overheden op de Golan er juist flink de schouders onder. In de regionale krant werd deze week bericht over voorbereidend werk voor de ontwikkeling van zo’n 370 percelen in 8 verschillende dorpen. Na aanvankelijke verlamming ging ook bij ons de knop op ”actief”. Want bestaat er een beter antwoord op het streven om ons van de kaart te vegen, dan om onze presentie juist te bevestigen?

In een recente persconferentie refereerde minister-president Benjamin Netanyahu aan Ezechiël 28:25 en 26, dat vorige week in alle synagogen wereldwijd werd gelezen. Het gedeelte spreekt over de terugkomst van Israël uit de diaspora, het bouwen van huizen en onbezorgd wonen. Dat geeft hoop en vertrouwen. En daarom, met in de ene hand een schep en in de andere een schild, duiken we weer in de bouwplannen.

Onze correspondente in Israël schrijft vanuit haar woonplaats Afik, in Noord-Israël, over de oorlog. Deel 43