M. staat terecht op 23 aanklachten. Op zestien ervan bekende hij schuld bij aanvang van de rechtszaak in december van het vorig jaar. De zeven overblijvende aanklachten betreffen de moord op Marleen Konings en die op een voormalige celgenoot, Michael Victor, in 1997. Daarnaast moet hij zich verantwoorden voor vijf aanklachten van fraude en diefstal.

Openbare aanklager Jan Theron kon maandagochtend bij het wegvallen van M.’s eigen verdediging meteen beginnen met zijn pleitnota. Daarin legde hij aan rechter Dennis van Reenen en twee beoordelaars de overgebleven aanklachten voor en beargumenteerde deze.

In de gedachtewisseling tussen openbare aanklager en rechter Van Reenen zette laatstsgenoemde vraagtekens bij de bewijsvoering in de moord op Marleen Konings en die op Michael Victor. De aanklager heeft beide moorden gepresenteerd als die van roof met verzwarende omstandigheden; een misdrijf waarvoor in Zuid–Afrika levenslang kan worden geëist. Van Reenen gaf echter te kennen dat hij de bewijsvoering in beide gevallen speculatief vond en te veel gebaseerd op bewijzen uit de tweede hand. „Ik kan daarop geen schuldigverklaring baseren", zo liet hij Theron weten.

Als de openbare aanklager geen wettig en overtuigend bewijs kan leveren voor roofmoord heeft dat consequenties voor de straf die M. kan worden opgelegd. In ieder geval hoeft de rechter geen levenslang op te leggen als M. schuldig zou worden bevonden aan – in de zaak Marleen Konings – dood door schuld en diefstal als afzonderlijk gepleegde misdaden.

Uitvoerig werd maandag stilgestaan bij de allerlaatste verschrikkelijke momenten die Marleen Konings moet hebben doorgemaakt voordat zij door M. werd doodgeschoten. In zijn lezing heeft M. haar per ongeluk dodelijk getroffen toen hij een hertje wilde doodschieten en Marleen daarover in paniek raakte. Rechter van Reenen wilde de door de aanklager aangetoonde ongeloofwaardigheid van deze verklaring voor Marleens dood niet voetstoots overnemen. Hij stemde er wel mee in dat M.’s poging om Marleen te vergiftigen toen hij samen met haar verbleef in een gastenhuis in Swellendam, kan worden opgevat als iemand uitschakelen met roof als motief.

Voor de ouders en de zus van Marleen, die voor een tweede keer naar Kaapstad zijn gekomen om het verdere verloop van de rechtsgang te volgen, was het een zware en emotionele dag. „Wij doen het voor Marleen", zei Edwin Konings. En wij willen er namens haar bij zijn als er straks in ieder geval recht wordt gedaan". Tijdens de pauze stonden Edwin Konings en Marleens moeder Jose in de rechtszaal even in gedachten verzonken bij de tafel waarop alle bewijsstukken lagen uitgestald. Dat waren deze keer alle persoonlijke bezittingen van Marleen; haar rugzak en reistassen. Alsof zij elk moment kon binnenkomen om met haar ouders terug te gaan naar Nederland.