Vorige week zag ik bij een supermarkt acht tomaten liggen voor 300 Surinaamse dollars. Dat is zo’n 8 euro; in het straatarme Suriname een vermogen waar iemand met een minimumloon minstens een dag voor moet werken. „In Nederland betaal je daar hooguit 1,50 euro voor en daar verdienen mensen vele malen meer dan wij hier doen”, rekende een kennis die duidelijk had gegoogled mij in een appgroep voor.

Ik kon dat niet tegenspreken. Maar handelaren in Suriname weten van oudsher schromelijk te overdrijven met de prijzen die ze hanteren, daar kijk ik na ruim dertig jaar in dit land al lang niet meer van op. De ene keer komt het door de aanhoudende droogte, de andere keer is het de vele regen.

Waar ik mij nog wel altijd over verbaas, is hoe Surinamers omgaan met de zoveelste economische crisis die het land heeft getroffen en waar we nu alweer een jaartje of vijf in zitten. Ik heb inmiddels twee andere crises meegemaakt, maar deze is verreweg het heftigst en duurt ook akelig lang. Dat laatste omdat de regering niet bij machte is het tij te keren. Het wonderlijke is echter dat Surinamers het allemaal gelaten ondergaan en in hun lot lijken te berusten.

En nog wonderlijker is dat iedereen wel klaagt over het feit dat de waarde van de Surinaamse munt in de afgelopen jaren met ruim 75 procent is afgenomen en de torenhoge inflatie alles fors duurder heeft gemaakt, maar je niet de indruk krijgt dat mensen een stapje terug moeten doen. Want de boodschappenwagentjes zijn voller dan ooit en consumenten blijven massaal naar de fastfoodrestaurants gaan, waar ze achterin de file moeten aansluiten. Om vervolgens wel weer te mopperen dat de benzineprijs weer is verhoogd.

Het duidt er volgens de deskundigen op dat veel mensen hun spaarreserves aanspreken om maar niet iets van de levensstandaard en -vreugde die ze gewend waren, te hoeven inleveren. En het geeft aan dat nog heel veel Surinamers financiële steun van familie uit Nederland ontvangen. Want dat is volgens de cijfers sinds het begin van de crisis drastisch toegenomen.

Maar het is slechts de ene kant van de medaille. Want er is heel veel verbogen armoede. Er zijn echt Surinaamse gezinnen die geen gulle familie in het buitenland hebben en geen spaarcenten waarmee ze het een tijdje kunnen uitzingen. Die ook vroeger zelden of nooit naar zo’n fastfoodrestaurant gingen en daar nu helemaal niet komen. In die gezinnen is het iedere dag weer de vraag wat ze kunnen eten en hoe het geld voor de bus opgehoest moet worden om de kinderen naar school te laten gaan. Maar ook die mensen zul je niet snel horen klagen; dat zit nu eenmaal niet in de optimistische aard van de meeste Surinamers. Ze draaien ieder dubbeltje net zo lang om totdat het is versleten. En peperdure tomaten kopen ze helemaal niet.