De straten in Israël kleuren dezer dagen oranje. Tegenstanders van het ontruimingsplan van premier Ariel Sharon dragen oranje T-shirts, sjaaltjes en buttons. Op menige auto wappert een oranje vlag. Benny Kasriël heeft zich niet in oranje gehuld, „maar mijn hart is oranje.”

Kasriël is burgemeester van Ma’ale Adumim, de officieuze hoofdstad van Judea, het zuidelijke deel van de Westelijke Jordaanoever. Op de plek waar tot een aantal jaren geleden de woestijn heer en meester was, is een stad uit de grond gestampt die inmiddels ruim 40.000 inwoners telt.

Benny Kasriël verzet zich hevig tegen de ontruiming van de joodse nederzettingen in de Gazastrook, die deze zomer moet beginnen. „Historisch gezien behoort Gaza al sinds de tijden van David en Salomo tot het land Israël. De Palestijnen hebben bovendien totaal geen last van de joden daar. Ze wonen niet in het centrum van Gaza-stad, maar in een totaal geïsoleerd stuk van de strook. Wat zouden 8000 kolonisten trouwens tegen 1 miljoen Palestijnen moeten beginnen?”

Het argument van de regering dat de eenzijdige terugtrekking het geweld moet verminderen, deelt de burgemeester evenmin. „De Palestijnen hebben onlangs nog honderden Qassam-raketten op Sederot afgevuurd. Dat ligt niet eens in de Gazastrook. Zolang er mensen zijn die op de vernietiging van de staat Israël uit zijn, zullen we met terrorisme te kampen hebben.”

Kasriël is diep teleurgesteld in premier Sharon. „Hij heeft altijd gezegd dat de nederzettingen onder geen beding zouden worden ontruimd. Op die basis is hij bij de laatste verkiezingen ook gekozen. Nu is hij 180 graden omgedraaid. Hij wil zelfs niet eens een referendum over het Gaza-plan houden. Zelfs Rabin en Barak beloofden een volksraadpleging als het tot terugtrekking zou komen. Waarom Ariel Sharon niet? Het kan toch niet zo zijn dat één persoon de hele bevolking zijn wil oplegt? Is dat democratie?”

Anderzijds verwerpt de joodse burgervader met evenveel kracht de oproep van kolonistenleiders aan het leger om het bevel tot de ontruiming van huizen te negeren. „Als ik militair was, zou ik gehoorzamen. We kunnen het ons niet veroorloven orders in de wind te slaan. Dat zou het einde van onze democratie betekenen.

We hebben hier een bekend spreekwoord: waar tien joden zijn, heb je elf meningen. We kunnen niet elk onze eigen ideeën volgen. We kunnen demonstreren, we kunnen andere leiders kiezen, maar we kunnen ons niet tegen militaire bevelen gaan verzetten. Ik hoop overigens dat de kolonisten de soldaten niet zullen provoceren.”

Kasriël maakt zich geen zorgen over het lot van Ma’ale Adumim, dat in feite ook een grote nederzetting is. „Ik heb de officiële garantie dat mijn stad binnen de zogenaamde Groene Lijn zal vallen, mocht het ooit tot ontruiming van Judea en Samaria komen.”

Voorlopig ziet de burgemeester dat overigens niet gebeuren, vervolgt hij snel. „Abu Mazen mag dan een wat andere tactiek volgen, zijn beleid is in feite hetzelfde als dat van Arafat. Hij houdt nog steeds vast aan het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen. Hij wil een Palestijnse staat met Jeruzalem als hoofdstad. Daar kan geen sprake van zijn.”

Schuift Kasriël daarmee het probleem niet onder het vloerkleed? „Ik weet ook wel dat we niet meer in de bijbelse tijd leven, maar in de 21e eeuw. We weten dat we buren zullen zijn en dus ook beiden een plek nodig hebben om op te wonen. Maar daarvoor is geen Palestijnse staat nodig. Bij een volwaardige staat horen volwaardige staatsbevoegdheden, waaronder een leger. Dat druist in tegen de veiligheidsbelangen van Israël. Bovendien hebben de Palestijnen helemaal geen leger nodig. Wie van de buurlanden zal hun staatje binnenvallen? Met autonomie kunnen ze ook uit de voeten.”

Om zelfs maar over meer autonomie te praten, zal de Palestijnse leider eerst en vooral een einde aan de terreur tegen Israëliërs moeten maken, benadrukt Kasriël. „Er wordt al jarenlang geroepen dat beide zijden zo graag vrede willen. Waarom zijn de Palestijnen dan niet slim genoeg om de terreuraanvallen te stoppen? Pas dan kan er serieus over vrede worden gesproken.”

Ondertussen probeert Israël door de bouw van een omstreden veiligheidshek de terroristen een halt toe te roepen. Dat geeft volgens Benny Kasriël slechts „een vals gevoel van veiligheid.” „Rond de nederzettingen in Gaza staat ook een afscheiding. Denk je dat een raket zich daar iets van aantrekt? We moeten de terreur in het hart treffen door de terroristen in hun eigen bases aan te vallen. Dat vertrouw ik vooralsnog alleen ons eigen leger toe. Ik heb geen vertrouwen in Abu Mazen en in geen van die andere Abu’s.”