In Afik weet men dat ik uit het buitenland kom en dat ik niet Joods ben. Daarmee heb ik in Israëlische ogen gevoelsmatig een vrijbrief om naar Nederland te gaan. Als de buren van de eerste verrassing bekomen zijn dat ik blijf, word ik officieus benoemd tot spreekbuis van de wereld. En die taak valt me zwaar.

Na een relatief kort moment van empathie voor Israël verschuift het sentiment met iedere dag die verstrijkt. Wij Israëli’s en Joden wereldwijd voelen dat direct. Wie via sociale media beelden deelt van de verschrikkingen op 7 oktober, kan rekenen op flink wat scepticisme en antisemitisme. Journalisten en anderen discussiëren wekenlang of de baby’s nu echt onthoofd waren, of ‘slechts’ levend verbrand. Een schril contrast met de gretigheid waarmee het nieuws omarmd wordt dat Israël een ziekenhuis gebombardeerd zou hebben. Binnen no-time is pro-Palestijns zijn verworden tot pro-Hamas zijn, en worden Hamas’ gruwelijkheden op Europese straten openlijk gevierd en vergoelijkt.

De vragen tollen door onze hoofden en dorpelingen schotelen ze me voor. Waarom zijn de journalistieke en internationaal-rechtelijke maatstaven ineens anders als er een Joodse staat aan het andere eind van de vergelijking staat? Waarom betekent ”bezetting” overal ter wereld dat je ergens bent, en alleen in onze context dat je ergens niet bent? Waarom betekent ”apartheid” overal segregatie, behalve in Israël, waar Arabische burgers zelfs in het hooggerechtshof zitten?

Judenrein

Waarom is de wereld stil als Palestijnen in Arabische landen vermoord worden en rechten ontzegd worden? Waarom is het zo normaal te veronderstellen dat Gaza en de Westelijke Jordaanoever Judenrein moeten zijn? Waar elders wordt het onthoofden van burgers goedgepraat? Waarom zijn het aantal antisemitische incidenten met een paar honderd procent gestegen als het pro-Palestijnse kamp ‘slechts’ antizionisme propageert? Waarom horen we geen veroordelingen van de aanslagen van 7 oktober van internationale feministische actiegroepen? Waarom schreeuwen er zoveel mensen „een staakt-het-vuren, nu!”, en vraagt vrijwel niemand om overgave van Hamas?

Waar moeten de Israëli’s heen als ”van de rivier tot de zee” waarheid wordt? Wat heeft het Sharia-bevorderende Hamas precies gedaan voor de bevordering van de Palestijnse burgerrechten? Waarom zouden we na 7 oktober nog reden hebben te twijfelen aan de doelstellingen van Hamas? En o ja, wat is een proportionele reactie tegen het verbranden van een baby in een oven?

Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 16.