Inmiddels is bijna iedereen de kwestie alweer vergeten, maar vorig voorjaar was het een hele rel. Nederlandse europarlementariërs zouden zich niet gehouden hebben aan de gemaakte afspraken over hun declaraties. Daarbij werd ook de eurofractie van ChristenUnie en SGP genoemd.Zeker daar kwam die beschuldiging hard aan. De ChristenUnie nam de zaak zo hoog op dat zij nog tijdens de verkiezingscampagne een accountantsonderzoek liet instellen. Dat leidde er uiteindelijk toe dat Blokland op het congres van zijn partij in november beloofde een bedrag van een paar duizend euro terug te betalen.

Dat de gemeenschappelijke lijst van ChristenUnie en SGP begin juni bij de euroverkiezingen bijna 30.000 stemmen minder kreeg dan vijf jaar eerder, werd algemeen toegeschreven aan de onvrede onder de kiezers over deze declaratiekwestie. Uiteraard is het correcte declaratiegedrag van een parlementariër niet de voornaamste reden waarom je op hem stemt, maar wel geldt dat vertegenwoordigers van de kleine christelijke partijen bij uitstek geacht worden hun financiële zaken nauwgezet af te wikkelen.

In ieder geval moet een herhaling van deze onplezierige affaire worden voorkomen. Het lidmaatschap van het Europees Parlement is een volledige baan, waarbij er uit de aard der zaak nogal wat gereisd moet worden. Het is logisch dat er naast het salaris ook een forse onkostenvergoeding uitbetaald wordt.

Maar daarbij moet wel duidelijk zijn wat gedeclareerd kan worden en wat niet. De naleving van die regels moet voortdurend gecontroleerd worden. Daar schort het in Europa aan. Dat gevoegd bij het feit dat er onder de europarlementariërs grote verschillen in salariëring bestaan, maakt het voor hen die weinig verdienen erg verleidelijk om door een listig declaratiegedrag hun achterstand zo veel mogelijk te compenseren.

De Nederlandse europarlementariërs zitten met hun salaris niet aan de lage kant. Vandaar dat zij met elkaar afspraken willen maken over hun declaraties. Van bepaalde royale regelingen (kilometervergoeding, pensioenregeling) zullen zij geen gebruik maken, ook al is dat naar Brusselse maatstaven volstrekt legaal.

Nu is er in het verleden binnen de Nederlandse delegatie al eerder een dergelijke afspraak gemaakt. Maar afspraken maken is een ding, ze nakomen is een andere zaak. Voor alle partijen en parlementariërs zou echter duidelijk moeten zijn dat het hun aanzien (en dat van de politiek in het algemeen) in hoge mate zal schaden, wanneer tegen de volgende euroverkiezingen weer een declaratieaffaire gaat ontstaan.

Europa heeft toch al een slecht imago als het gaat om financiële betrouwbaarheid. De grote winnaar van de EP-verkiezingen van vorig jaar was de klokkenluider Paul van Buitenen met zijn beweging Europa Transparant.

Het is daarom van groot belang dat de gedragscode die de Nederlandse europarlementariërs nu met elkaar hebben opgesteld, zo duidelijk is dat iedereen weet waar hij aan toe is. Bovendien moeten de partijbesturen die hen kandidaat stelden, het tot hun taak rekenen om periodiek geïnformeerd te worden over het strikt nakomen van deze code.