„Waakt en bidt, opdat gij niet in verzoeking komt; de geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak.”

Door het geloof leren Gods kinderen de schuilhoeken van hun boos en arglistig hart en hun machteloosheid grondiger kennen, hoe zij gedurig in gevaar zijn om van het spoor der gerechtigheid af te wijken en in de zonde te vallen. Hierdoor worden zij wakende en biddende gehouden, om niet in verzoeking te geraken. Zij zien in Gethsémané en op Golgotha wat daar de heilige Jezus, Die geen zonde kende, om hun zonde al heeft moeten en willen ondergaan, om aan de goddelijke rechtvaardigheid in hun plaats volkomen te voldoen. Hierdoor leren zij de zonde van God onteren en hun verdoemelijkheid recht kennen. Zij worden dus met een heilige vreze daarvoor bevangen, daarvoor afgeschrikt en ervoor bewaard. Door het geloof worden zij bewaard voor wanhoop wanneer zij in zware zonden gevallen zijn. Zij zien de heilsfontein geopend, zelfs voor de grootste en meest hemeltergende zonden. Zij horen het getuigenis van alle profeten dat eenieder (hoe groot zijn zonden ook zijn mogen) die in Christus gelooft, vergeving der zonden zal ontvangen door Zijn Naam. Zij nemen de toevlucht tot Christus, Die God voorgesteld heeft tot een verzoening door het geloof in Zijn bloed, en leggen gelovig al hun zonden op het Lam Gods neer. Zij omhelzen ook Christus en Zijn gerechtigheid en vertrouwen dat Hij hun Voorspraak is bij de Vader, en een verzoening voor hun zonde.

Christiaan Salomon Duytsch, 
predikant te Mijdrecht

(”De gelukstaat, de roem en de bewaring van een gelovig christen, voorgesteld in drie leerredenen”, 1779)