Aan de andere kant zijn de individuele plantjes nu wel een stuk kleiner dan vorig jaar. Dat lijkt volgens de onderzoekers een „seizoenstrend”, want het is hetzelfde bij de Duitse zeegrasvelden waar de eerste planten vandaan zijn gehaald.

Andere nieuwe zeegrasvelden laten een wisselend beeld zien. „Bij Schiermonnikoog zijn de planten niet goed opgekomen of reeds verdwenen. Bij Terschelling en Texel komen planten op en blijven ze staan. Bij Ameland is de groei van zeegras spectaculair. De planten zijn goed opgekomen en groeien nu goed door”, schetst Rijkswaterstaat.

Zeegras is een nuttig plantje dat vroeger volop te vinden was in onder meer de Waddenzee en de vroegere Zuiderzee. Door de bouw van de Afsluitdijk verdween het zeegras grotendeels uit het gebied. Dat had te maken met veranderende stroming, een slechte waterkwaliteit, ziektes en bodemberoerende visserij.

De pogingen om het zeegras te herstellen, worden onder meer gedaan omdat het CO2 én slib vastlegt. Het kan bovendien dienen als leefgebied en ‘kraamkamer’ voor vissen en zeeslakken. Daarmee is het gras dus goed voor de biodiversiteit. Niet alleen in de Waddenzee, maar ook in de Zeeuwse Delta lopen dit soort projecten om het zeegras te laten terugkeren.