Zijn onderwerp was de prediking van het kruis. „Al te veel wordt in op zichzelf gezien orthodoxe preken slechts naar het kruis verwezen, zonder dat de betekenis van het kruis werkelijk wordt uitgelegd. Het kruis toont ons zowel Gods liefde als Gods recht. God vergeeft de zonde om Christus’ wil, zonder haar goed te keuren. Nergens blijkt zozeer de ernst van de zonde als aan het kruis. Wie geen deel heeft aan het kruis van Christus, wacht de eeuwige rampzaligheid.”

Over Gods heilige toorn dient, even als over Zijn liefde, met bewogenheid worden gesproken, zei de baptistenpredikant. „Niets is zozeer geschikt om de menselijke eigengerechtigheid en hoogmoed te vernederen als de prediking van het kruis. Het kruis is de enige grond van het geloof. De mate waarin iemand het kruis verstaat, blijkt uit de mate waarin iemand weet van kinderlijke toegang tot God in het gebed.”

John R. de Witt, emeritus predikant van de Reformed Church of America (RCA), sprak over de voorbereiding van de preek. Essentieel is dat de prediker zelf van de inhoud van de boodschap en van het belang van de prediking overtuigd is. „Voor preekvoorbereiding in het algemeen geldt dat een prediker veel dient te lezen, dat hij een man van gebed dient te zijn en dat hij liefde tot God heeft en bewogenheid met zielen. Dat laatste betekent ook dat hij zijn hoorders concreet wil leren kennen. Een prediker moet nooit preken over een bijbelgedeelte dat boven zijn macht is.”

Het lezen van preken van anderen juist over dezelfde tekst moet ernstig worden afgeraden, laat staan het napreken van een preek van een ander, zei ds. De Witt. „Dat is een dienaar van Christus onwaardig. Terwijl we van anderen mogen leren, moet een preek iets van onszelf zijn. Een echte preek wordt geboren. Het preken over vervolgstof kan voorkomen dat we stokpaardjes berijden, al blijft ook dan dat gevaar aanwezig. Het preken over vervolgstof mag nooit ten koste gaan van het preken over bekende bijbelteksten waarin de kern van de bijbelse boodschap wordt samengevat.”

De Noord-Ierse professor Edward Donnelly hield dinsdagavond zijn tweede lezing over Paulus als pastorale theoloog. Nu belichtte hij zijn thema aan de hand van de eerste brief aan de gemeente van Korinthe. „Korinthe was een gemeente die sterk beïnvloed werd door de heersende cultuur. Het lichaam werd als zonde gezien. Men was gefascineerd door macht, prestige en datgene wat opzien baarde. In Korinthe verstond men niet dat een christen weliswaar de eerstelingen van de Geest heeft ontvangen, maar nog niet de volheid van de Heilige Geest.”

Er was een onjuist zicht op de aard van het geestelijke leven. Men zag zichzelf verheven boven gewone christenen. „Overal waar men een tweedeling aanbrengt in het geestelijke leven, leidt dit tot hoogmoed bij hen die menen verder gevorderd te zijn dan anderen. Een dergelijke overgeestelijke levenshouding pleegt tot een vleselijke levenswijze te leiden. In Korinthe werd dit in allerlei opzichten duidelijk. Christus leert de Zijnen juist dat ze in deze bedeling, waarin slechts het onderpand van de Heilige Geest wordt ontvangen, de strijd van het geloof dienen te strijden. Christenen staan in de wereld, terwijl ze toch niet van de wereld zijn. Een christen is geen gearriveerd mens. Daarom bidt hij zoals blijkt uit het slot van de eerste brief aan de gemeente van Korinthe: Maranatha.”