Daar houden ze zich elders in de kerk mee bezig, toch? Enne, is het niet een beetje rooms? Laten we het maar sober en eenvoudig houden, niet?

Toch kan niemand tegenhouden dat hij of zij een bepaald kleurgevoel ontwikkelt bij bijzondere momenten en speciale dagen. Ik tenminste niet. Als ik m’n ogen dichtdoe en aan biddag denk, bijvoorbeeld, dan doemt er een wat donkerbruin beeld op. Een beetje somber. Waarom? Misschien heeft het iets met boete te maken? Probeer ik Goede Vrijdag me voor de geest te halen, dan kleurt het op een of andere manier diep donkerblauw. Ik weet niet goed waarom. En denk ik aan Kerst, dan gaat het richting donkerrood. Vanwege de kerstballen?

Met de officiële liturgische kleuren heeft dit niet zo veel te maken. Want dan zou biddag paars moeten zijn, Goede Vrijdag rood en Kerst wit. Maar dat neemt niet weg dat die kleuren van mij op belevingsniveau niet minder echt zijn. Sterker nog, ik koester ze eigenlijk een beetje. Ze zullen te maken hebben met ervaringen uit mijn jeugd. Wat je voelde bij Kerst, wat je ervoer bij Goede Vrijdag, wat je op belevingsniveau meekreeg op biddag.

En dan geel. Officieel geen liturgische kleur. Maar ik kan het toch echt niet helpen dat mijn associatie op sommige momenten geel kleurt. En nog wel op de hoogtepunten van het kerkelijk jaar. Welke? Pasen allereerst. Witgeel is het beeld dat opdoemt als ik denk aan het vroege morgenlicht, aan het open graf, aan de lichtende hemelboden. Pasen heeft een glanzend gele, hoopvolle gloed, die als een waas over de wereld ligt, komend van gene zijde van het graf.

Maar Pinksteren glanst net zo goed geel. Goudgeel dan. Ik zie akkers met golvend graan, goudgele halmen wuivend in de wind. Komt dat door de oorspronkelijke betekenis van het pinksterfeest, het oogstfeest in Israël waarop de eerstelingen van het land bij de Heere werden gebracht?

Geel neigt dus naar goud. En als vanzelf opent zich het perspectief van de toekomst. Het gedicht ”Najaarslaan” van Jacqueline van der Waals dringt zich aan me op. Het bospad met de goudgele bladeren aan de bomen, dat zomaar overloopt in schitterende gangen, prachtige portalen en blinkend gouden zalen.

Het mag misschien officieel allemaal niet kloppen. Maar Pasen én Pinksteren én een gouden toekomst als één geheel, dat is voor mij liturgisch geel.