Door heel Suriname wordt op 1 juli stilgestaan bij de afschaffing van de slavernij. Er zijn talloze grote en kleinere herdenkingen, met de toespraken, tradities en rituelen die daarbij horen. Hoekstra is aanwezig bij de nationale herdenking bij het beroemde standbeeld Kwakoe, en zal daar spreken.

Roozer, die zelf ook speecht bij Kwakoe, hoopt dat Hoekstra het zal hebben over een „betere toekomst” voor de relatie tussen de landen, een manier „om samen te komen tot een heilzame verwerking van het slavernijverleden”. „Dat we op een zodanige manier inhoud kunnen geven aan de samenwerking, dat we elkaar kunnen aanvullen.”

Voor Roozer heeft Nederland in december al de belangrijkste stap gezet, toen premier Mark Rutte in Den Haag namens de regering excuses aanbood voor het slavernijverleden. Hoewel de aanloop volgens hem te chaotisch en eenzijdig was verlopen, is daar uiteindelijk wel „een weg ingeslagen”. Nu moet volgens hem samen met Suriname gekeken worden waar die naartoe leidt.

Roozer vindt dat in ieder geval gepraat moet worden over armoedebestrijding, onderzoek naar de doorwerking van het slavernijverleden en erkenning van het leed dat tot slaaf gemaakten is aangedaan. Ook herstel moet hier onderdeel van zijn. De voorzitter hoopt daarin mede met hulp van de Nederlandse speciale gezant Frédérique de Man in een „goede dialoog tot resultaat” te komen.

Roozer zelf gaat drukke dagen tegemoet, vertelt hij vanuit een expositieruimte waar de laatste hand gelegd wordt aan een tentoonstelling van historische Surinaamse klederdrachten die vrijdag wordt geopend. Die is onderdeel van het herdenkingsprogramma, dat al meer dan een week bezig is. Overigens lijkt de toespraak van koning Willem-Alexander op beperkte belangstelling te kunnen rekenen. Die wordt zaterdag alleen uitgezonden op twee televisiezenders, maar voor zover bekend zijn er geen grote bijeenkomsten waarop de toespraak gezamenlijk wordt bekeken.

Voorafgaand aan de nationale herdenking bij het beeld van Kwakoe, is er een belangrijke kerkdienst. De kerk kan helpen met de verwerking van het slavernijverleden, vertelt Roozer, maar ook haar eigen rol daarin herkennen. Hij is later op de dag bij een processie (de zogenoemde Prodowaka) en een herdenkingsconcert.