„Heere, leid mij in Uw gerechtigheid, om mijner verspieders wil.”

De bruid zong hier hymnen op God. Ze bezong Zijn haat tegen het kwade, Zijn zorg. Zij bezong de redding van haarzelf, de wijze waarop zij gered werd. Ze zei welke dingen zij met zich meebracht, nadat zij gered was.

Haar slechtheden legde zij af en ze begaf zich tot voortreffelijkheid. Een gelukkige hoop spiegelde zij voor, ook aan degenen die nog in slechtheid leven: als zij zich willen bekeren, zullen zij barmhartigheid kunnen verkrijgen.

Zij verandert het woord in een biddend verzoek, dat vervolgens zegt: „Heere, leid mij in Uw gerechtigheid”. Hiermee wil zij ons die dit horen, leren allereerst hymnen tot God op te heffen en Hem te danken voor datgene wat wij ontvangen hebben. En dan dat wat we willen aan Hem te vragen, en Hem vervolgens opnieuw dank te zeggen voor wat we ontvangen hebben.

Maar laten we ook zien wat het is dat zij verzoekt. Want het is niet iets wat het huidige leven aangaat. Het is niet iets wat vergankelijk is. Het is niet iets wat voorbijgaat. Ze heeft het niet over rijkdom, niet over wraak op haar vijanden, nee, over geen van deze dingen spreekt ze.

Maar wat zegt ze wel? „Heere, leid mij in Uw gerechtigheid, vanwege mijn belagers.” Ziet u hoe zij niets vergankelijks verzoekt en hoe zij vraagt om het bondgenootschap van boven?

Johannes Chrysostomus,
kerkvader te Constantinopel

(”Dagboek Vroege Kerk”, 2010)

Johannes Chrysostomus (circa 345-407) was aartsbisschop van Constantinopel van 26 februari 398 tot 403. Hij is een van de kerkvaders. Chrysostomus woonde een groot deel van zijn leven in Antiochië. Hij leefde in soberheid. Het leven in Constantinopel stond hem tegen. Tegenstanders zorgden ervoor dat hij tweemaal werd verbannen. Van hem zijn zeventien verhandelingen, meer dan 700 preken en 241 brieven bewaard gebleven.