Scheele-Gertsen legde de schuld voor haar leed bij de Raad voor de Kinderbescherming. De rechter oordeelde echter dat niet gezegd kan worden dat juist die onrechtmatig heeft gehandeld, omdat er ook grote maatschappelijke druk werd uitgeoefend op ongetrouwde moeders om afstand te doen van hun kind. De kinderbescherming hielp weliswaar ongehuwde moeders niet om zelf hun kind op te voeden, maar dat was toen ook niet de taak van de raad, aldus de rechter. Bovendien was mogelijk sprake van verjaring.

Scheele-Gertsen en BCW tekenen dinsdag bezwaar aan tegen die twee punten. Omdat het leed van deze vrouwen, hun kinderen en familieleden nog altijd voortduurt, kan volgens hen van verjaring geen sprake zijn. „In de jaren 50 tot 80 was er sprake van een systeem van uitsluiting en onderdrukking van ongehuwde moeders. Een systeem dat zich erop richtte dat deze vrouwen afstand deden van hun kinderen. Juist toen had de overheid, specifiek de Raad voor de Kinderbescherming, deze vrouwen moeten beschermen tegen deze maatschappelijke, sociale en religieuze druk”, zegt Linde Bryk van Bureau Clara Wichmann in een verklaring. „Wij leggen ons dan ook niet neer bij een verwijzing naar ‘de tijdgeest’ en zijn dus in hoger beroep gegaan.”

Scheele-Gertsen was 22 en niet getrouwd toen ze in 1968 een kind kreeg. Ze beviel bij de nonnen van de Paula Stichting in het Gelderse Oosterbeek. Kort na de bevalling werd het jongetje bij haar vandaan gehaald. Het kind verbleef eerst bij de nonnen en werd later geadopteerd. Pas in 2018 kwam Scheele-Gertsen met hem in contact. Tussen 1956 en 1984 overkwam ongeveer 15.000 vrouwen hetzelfde. Bureau Clara Wichmann had zich namens hen bij de zaak van Scheele-Gertsen aangesloten.