„Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde.”

De zondaar verwerpt volledig alle verwachting van de aardse genoegens en begeerlijkheid tot rust voor zijn ziel en verlaat zich om rust op een volle Christus. „O Heere, Gij zijt mijn sterkte en mijn sterkheid, en mijn toevlucht ten dage der benauwdheid” (Jeremia 16:19). Hij ziet dat de wereld ijdel en leeg is, en dat zij hem reeds veel teleurstellingen heeft bezorgd. Hij wil er niet meer op vertrouwen, maar hij zegt: „Van die kant is er geen hoop.” Zijn zondige begeerlijkheden bleken bedrieglijk te zijn. Toen hij daarvan rust verwachtte, werd hij teleurgesteld als in een hol van leeuwen en op de bergen der luipaarden. Daarom is hij tot Christus gekomen om rust voor zijn rusteloze hart en heeft hij rust vóór alles en in plaats van alles in Hem gevonden. „Wien heb ik nevens U in de hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde” (Psalm 73:25). Zó gaat de gelovige zondaar in de rust. Hij rust in Christus als zijn keuze en hij heeft zich voorgenomen nooit een andere keus te doen, of een ander persoon te kiezen, in plaats van Christus. Hij rust in Hem als een volmaakte Gift en gevoelt dat er genoeg in Hem is om hem rust te geven. Die rust staat tegenover hen die niet hebben geloofd. Zij verkeren in een staat van rusteloosheid. Ongelovigen zijn immers onrustige schepselen.

Thomas Boston, predikant te Ettrick

(”Derde zevental preken”, 2005)