„Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp.”

Omdat ze gevoelen dat God Zélf het heeft gezegd, moeten ze het geloven. De Geest van God heeft de gewilligheid van Christus in het woord van het Evangelie aan hen getoond, en dat dit Gods eigen Woord is. Zo wordt hun ongeloof gebroken en worden ze overwonnen tot geloof. Daarom is het woord van het Evangelie het anker van hun ziel, waarvan zij niet losgeslagen kunnen worden, welke golven ook op hen aankomen om hen af te slaan van het geloof. Zij hebben de toevlucht genomen tot de genade en gewilligheid van Christus in Zijn Woord van genade, en zij hebben al hun bezwaren daarop afgewenteld. Welke twijfelingen ten opzichte van de gewilligheid van Christus hen ook aanhingen, die voortkomen uit gevoel van schuld of uit de listige inwerpingen van satan, toch zijn zij door alle heengebroken en hebben zich geworpen in de armen van vrije genade. Zij roepen met de vader van het kind uit: „Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp” (Markus 9:24). Zij die geloofd hebben, hebben Christus aangenomen als hun eigen Zaligmaker, Die het leven en zaligheid voor hen verdiend heeft. Ik wil de woorden van Petrus aanhalen: „Maar wij geloven door de genade van de Heere Jezus Christus zalig te worden” (Handelingen 15:11). Zo gaan onafscheidelijk samen: het geloof in de Zoon, het geloof in het Evangelie en het rusten in Christus.

Thomas Boston,
predikant te Ettrick

(”Derde zevental preken”, 2005)