In het kunstwerk White and Black gebruikte Moss „in tegenstelling tot veel andere schilderijen” geen kleur, schrijft het museum. „Moss bracht op het witte vierkante doek een ritmische constructie aan van schijnbaar verticale en horizontale zwarte lijnen. Moss moedigde de kijker aan om de lijnen in dergelijke werken te zien als muzieknoten in een visuele muziekcompositie. Het is slechts een van de twee bekende overgebleven schilderijen uit de jaren ’40 waarin de kunstenaar zich volledig beperkte tot zwart en wit.” Het andere werk waarop het museum doelt is te zien in het Museum of Modern Art in New York.

De tekening uit circa 1957 „is een schets van de achterkant van een sculptuur waarop de nauwkeurige berekeningen van Moss zichtbaar worden”. De tekening uit circa 1940 „is een op zichzelf staand kunstwerk met een drietal gekleurde cirkels die los van elkaar in de ruimte lijken te bewegen, wat ook terugkomt in een aantal sculpturen.”

Moss (1889-1958), geboren als Marjorie Moss, speelde volgens het museum halverwege de twintigste eeuw „een belangrijke rol in de ontwikkeling van de abstracte kunst in Europa en was diens tijd ver vooruit, niet alleen in de kunst maar ook in het uitdagen van de toen geldende opvattingen over identiteit”. Hoewel de kunstenaar in Londen werd geboren, verbleef hen regelmatig in Nederland bij diens partner, schrijver A.H. (Netty) Nijhoff. White and Black was decennialang in het bezit van Nijhoff.

Ook onderhield Moss nauwe banden met kunstenaars als Piet Mondriaan, schrijft het museum. „De twee wisselden brieven uit, raakten geregeld verwikkeld in discussie en inspireerden elkaar.”