Bij de ingang van de Kamer waren onder meer vertegenwoordigers van MIND, de Nederlandse Vereniging voor Autisme en de patiëntenvereniging voor eetstoornissen WEET aanwezig, evenals ouders van kinderen die hulp nodig hebben en mensen die zelf te maken hebben gehad met jeugdzorg. Ze droegen witte borden bij zich met daarop teksten als „Ik sta al 1,5 jaar op de wachtlijst voor behandeling…HELP!” en „Sommige soorten jeugdhulp zijn zó specialistisch, die kun je niet in één gemeente regelen”. De actievoerders gingen in gesprek met Kamerleden die zich bezighouden met jeugdzorg.

De jeugd-ggz valt nu onder de verantwoordelijkheid van gemeenten, maar dat moet anders, zo vindt MIND. Want misschien heeft de ene gemeente wél plek voor de behandeling van een kind met een eetstoornis, terwijl dat kind in een andere gemeente op de wachtlijst staat. Wachtlijsten voor behandeling, maar ook voor bijvoorbeeld een diagnosetraject voor kinderen bij wie autisme vermoed wordt, kunnen oplopen tot jaren, zegt een woordvoerster. MIND wil dat landelijk in kaart wordt gebracht hoe lang de wachtlijsten zijn. „Als je die informatie hebt, dan kun je daar op handelen.”

Ook Rita Maris, moeder van twee kinderen met de eetstoornis ARFID, was bij de actie. Iemand met ARFID is bijvoorbeeld bang voor eten, of voor bepaalde voedingsmiddelen. Maris’ jongste zoon moet zo’n 1,5 jaar wachten op hulp. Hij eet in totaal maar zes producten. Toen de limonade die hij drinkt tijdelijk uitverkocht was, had het gezin een groot probleem, legde ze voor de Kamer uit. Haar zoon drinkt namelijk niets anders. Uiteindelijk kon het gezin via de fabrikant nog een lading siroop krijgen, waar ze de maanden mee door konden komen dat het product niet beschikbaar was. Maris wil dat er landelijk meer kennis komt over ARFID en dat er meer plekken voor hulp bijkomen. „Deze kinderen zijn enorm kwetsbaar.”

De Kamer praat donderdagavond over het vastgelopen beleid voor jeugdzorg en -bescherming. Het kabinet wil het stelsel veranderen, maar ook bezuinigen. De jeugdzorg kampt met lange wachtlijsten, hoge werkdruk en kinderen met complexe zorgvragen die van de ene naar de andere zorgverlener worden doorverwezen.