Palliatieve sedatie is het afgelopen decennium veel normaler geworden. In 2010 ging het om 11 procent van de overlijdens, in 2019 om 23,5 procent. Uit cijfers die Trouw opvroeg bij de Stichting Farmaceutische Kengetallen (SFK) blijkt dat die groei doorzet: vorig jaar kregen 44.000 mensen palliatieve sedatie thuis, wat neerkomt op 26 procent van alle overlijdens. De groep die slapend sterft is in werkelijkheid nog groter, omdat patiënten die in het ziekenhuis of verpleeghuis palliatieve sedatie kregen, in dit cijfer niet zijn meegeteld, zo schrijft Trouw.

Bij palliatieve sedatie brengt de dokter een patiënt in een soort slaap met een middel via een pompje. Die slaap kan tijdelijk zijn, in de hoop dat het lijden daarna beter te dragen is, of zodat de patiënt tussendoor nog met naasten kan praten.

Als de dokter verwacht dat een patiënt minder dan twee weken te leven heeft, kan een patiënt ook tot het moment van sterven in slaap worden gebracht. Palliatieve sedatie is bedoeld om het lijden te verlichten en mag niet gebruikt worden om het leven te bekorten.

Trouw en Panel Inzicht deden een peiling naar opvattingen over het levenseinde, die werd ingevuld door duizend volwassen van alle leeftijden. Driekwart van hen vindt het een goede zaak dat palliatieve sedatie tegenwoordig een optie is.

Stervensfase

Met zo min mogelijk pijn sterven is voor acht op de tien deelnemers belangrijk, terwijl het bewust meemaken van de stervensfase voor maar vier op de tien belangrijk is. Zes op de tien mensen kunnen zich voorstellen zelf ooit palliatieve sedatie te overwegen.

Een arts mag alleen palliatief sederen als het lijden van een patiënt niet op een andere manier te verzachten is. Palliatieve sedatie is geen ingreep waar patiënten zelf voor kunnen kiezen. De beslissing is aan de arts, al kunnen een patiënt of diens familie er wel om vragen.