Fijn natuurlijk, dat water. Want zonder kunnen we niet. Dat is tenminste wat ik tegen mezelf zeg. Hardop, zodat ik het misschien zelf ga geloven. Want als ik eerlijk ben, ben ik de regen inmiddels wel een beetje zat. Ik snak naar de zon.

Zo’n lentezonnetje, waardoor je tijdens het wandelen spontaan je jas uittrekt of die je op een terrasje laat belanden. Eentje waardoor er knoppen in de bomen verschijnen en vogels spontaan gaan fluiten. Dan lijkt het leven opeens een stuk vriendelijker.

Een week of twee geleden was het even een paar dagen lente. En toen? Toen lag ik op bed ziek te wezen. Zonlicht? Het deed pijn aan m’n ogen; ik schoof de gordijnen dicht. Het eerste lentegevoel is dus aan mij voorbijgegaan. Misschien kijk ik er daardoor nog smachtender naar uit.

Ik check regelmatig het weerbericht om te zien of de zon de komende dagen tevoorschijn zal komen. Zegt de ene app dat dat niet het geval is, dan open ik gewoon een andere. Of ik kijk meer dan zeven dagen vooruit. Net zolang tot ik ergens iets geels zie verschijnen. Dan fluister ik mezelf toe: Nog even volhouden.

Natuurlijk weet ik dat de seizoenen elkaar afwisselen. En dat het na de winter weer lente zal worden. Maar dit jaar duurt dat voor mijn gevoel wel erg lang.

Ik kijk door het raam naar buiten. Donkere wolken jagen langs een grijze lucht. De toppen van de boompjes in onze voortuin zwiepen heen en weer door een harde windvlaag. De motregen striemt tegen de ruiten. Is de lente begonnen? Het zal wel. In naam dan misschien.

Een wit busje rijdt door de straat en stopt bij ons huis. Even later gaat de bel. Het blijkt een verrassing te zijn. Blij loop ik terug de woonkamer in. Een bosje tulpen in mijn hand. Nog steeds geen zon te zien, en toch voelt het opeens alsof de lente is begonnen. Bij ons in huis dan tenminste.