Afgelopen maand lag er gemiddeld zo’n 2,2 miljoen vierkante kilometer zee-ijs, ruim 1,1 miljoen onder het gemiddelde vastgesteld tussen 1991 en 2020. Het is momenteel zomer op Antarctica, de omvang van het zee-ijs bereikt over het algemeen zijn laagste punt in februari. Bij het vorige record in 2017 lag er in februari 28 procent minder zee-ijs dan gebruikelijk.

Sinds 2017 was de zee-ijsomvang vaker veel kleiner dan normaal. Opmerkelijk was volgens Copernicus wel dat in februari 2020 en 2021 het zee-ijs juist op normale grootte bleef. Tussen jaren kan dus een groot verschil zitten. De Europese dienst weet daarom nog niet of het zee-ijs voortaan vaker ver onder het gemiddelde uit zal komen.

Copernicus hield met behulp van satellietgegevens ook het zee-ijs op de Noordpool in de gaten. Daar was de totale oppervlakte afgelopen maand 4 procent onder het gemiddelde voor februari.

Deze winter was de één-na-warmste voor Europa. Copernicus zag dat het in februari in West- en Zuid-Europa droger was dan gemiddeld. Het smeltende ijs, de warmte en droogte kunnen allemaal gevolgen zijn van klimaatverandering. Door te veel uitstoot van broeikasgassen warmt de aarde op.

Smeltend zee-ijs verhoogt de zeespiegel niet, omdat het ijs op het water drijft en evenveel weegt als het water. Wel is het van belang. Het ijs weerkaatst zonlicht, en gaat zo dus verdere opwarming van de aarde tegen. Ook is het zee-ijs een soort buffer voor het landijs dat op de polen ligt. Als dat landijs smelt en daarmee in het water belandt, dan stijgt de zeespiegel wel.