De campagne voor de verkiezingen van 15 maart, en daarna de indirecte verkiezingen voor de Eerste Kamer, gaan „echt ergens over” zei Rutte. „Het gaat over de vraag of Nederland linksom gaat of rechtsom”. Hij trok fel van leer tegen enkele standpunten van GroenLinks en PvdA op het gebied van belastingen en veiligheid.

Zo hekelde Rutte de uitspraak van GroenLinks-voorman Jesse Klaver dat het verhogen van belastingen „een doel op zichzelf is, nog los van de vraag wat je met dat geld gaat doen. Dat is dus heel ernstig.” De VVD wil dat de belastingen niet omhoog gaan, benadrukte Rutte.

De VVD-leider legde bij de start van de verkiezingscampagne echter de nadruk op veiligheid, een traditioneel liberaal thema. Hij trok fel van leer tegen de tegenstemmen van GroenLinks en PvdA bij het wetsvoorstel om de maximumstraf bij doodslag te verhogen van 15 naar 25 jaar. Het voorstel heeft het weliswaar gehaald, maar niet door de twee linkse partijen.

Ook had Rutte geen goed woord over voor de houding van de twee linkse partijen die recent een wetsvoorstel tegen hebben gehouden om celstraffen op te leggen aan mensen die geweld gebruiken tegen ambulancepersoneel, politie en medewerkers in de zorg en het openbaar vervoer. Rutte vindt het „volstrekt onacceptabel” dat volgens hem de linkse partijen „bij geweld tegen deze mensen de daders willen laten wegkomen met een taakstraf. Ik vind een celstraf een passende straf. Een stem op de VVD is een stem op een veiliger Nederland”.

Dit soort voorbeelden laten volgens Rutte zien hoe belangrijk het is dat GroenLinks en PvdA in de Eerste Kamer niet te groot worden. Voor steun voor zijn kabinetsbeleid heeft hij weliswaar een meerderheid in de Eerste Kamer nodig - die het kabinet nu ontbeert - maar Rutte heeft daar de twee linkse partijen niet bij nodig, zei hij stellig, „want ze lopen vreselijk in de weg. Tot nu toe ben ik er steeds in geslaagd om senatoren te bellen en te komen tot meerderheden”.

Aan het slot van de verkiezingsaftrap, in een drukke kroeg met bier en bitterballen, zei Rutte een „kleine linkse wolk” wel aan te kunnen, „maar het moet geen wolkbreuk worden.”