Vermoedelijk meer dan 180 vluchtelingen en migranten vertrekken ruim een week geleden vanuit de West-Turkse stad Izmir. Op weg naar Europa, op weg naar de vrijheid. Mannen, vrouwen en kinderen. Afkomstig uit landen zoals Afghanistan, Iran, Irak en Syrië. Per persoon zouden ze duizenden euro’s in de handen van mensensmokkelaars hebben gestopt: enkele reis Italië. Met welk gevoel zouden ze aan boord van de houten vissersboot zijn gestapt? Angstig, gespannen, hoopvol?

Een paar dagen later zijn al hun dromen vervlogen. In de ruwe zee gaat de boot ten onder. Van het vaartuig lijkt enkel wrakhout over. Meer dan zestig lichamen van opvarenden, onder wie zeker dertien kinderen, spoelen aan op het Italiaanse strand. Velen zijn nog vermist.

Zo’n tachtig ontheemden worden gered. Wie zal hun verdriet peilen? Van de vader die met zijn vrouw en kinderen vertrok en de ramp als enige heeft overleefd, van het kind dat geen ouders meer heeft, van de man die Europa heeft bereikt, maar broers en zussen moet missen? In een sporthal zijn tientallen doodskisten in rijen neergezet. Rouwende ontheemden zoeken steun bij elkaar. Een zee van tranen, een dal van verdriet.

Op het strand zijn de sporen van de ramp grotendeels uitgewist, maar het trauma van de overlevenden blijft. De diepe wonden die zijn geslagen, gaan voor altijd met hen mee.