„Ineke kwam de eerste week dat ik ziek thuis zat direct langs en vroeg wat ze kon doen,” zegt Hoekman. „Ze vouwde de was op en dronk een mok thee met mij.”

De eerste drie maanden na het ongeluk waren heftig voor Hoekman. Ze zat volledig thuis, kon weinig prikkels verdragen en lag veel op de bank. „Je hebt in zo’n periode veel minder contact met de buitenwereld en daardoor voelde ik me best eenzaam,” vertelt ze. „Ineke zag dat en deed er ook iets mee. Tegelijkertijd paste ze haar bezoektijden aan mij aan. Wanneer ze weg ging, was ik moe maar ook heel blij. Haar bezoeken en medeleven waren lichtstralen in moeilijke tijden. Voor haar waren de bezoeken misschien iets kleins maar voor mij maakten ze een groot verschil.”

Momenteel is Hoekman haar werk als juf weer langzaam aan het opbouwen. Maar de hersenschudding is er nog steeds. De hechte band met Schipaanboord ook.

Hoekman: „Ik waardeer haar vriendschap nog meer dan ik al deed. Ineke zorgde ervoor dat mijn eenzame dagen alsnog een gouden randje kregen. Ze nam de tijd voor mij en dacht met mij mee. Daar word ik warm van en dat zal ik nooit vergeten.”