Reserves bij opwekking Asbury? „Ga ons niet voorbij”
„Kerstnacht – het woord is als een lafenis”, dichtte Ida Gerhardt. Kerst is inmiddels voorbij. Maar dat woorden net als bekers koud water lafenis kunnen bieden is ook eind februari een mooie gedachte. Iemand vertelde me dat haar hart altijd gaat trillen bij het woord ”opwekking”. Voor alle duidelijkheid – ze had het niet over een zangbundel, maar over een krachtig werk van de Heilige Geest.
Misschien zijn deze mensen er meer, dus wilde ik er nog eens over schrijven. Ik had beelden klaarstaan van de Asbury College Revival 1970, getuigenissen van studenten van toen. Oude mensen intussen, die hun tranen nog steeds niet kunnen bedwingen als ze proberen te vertellen wat er destijds gebeurde.
De beelden bleken ververst te zijn. Het was dezelfde kapel, het Hughes Auditorium, maar nu in kleur. De kostuums, stropdassen en keurige jurken uit de jaren zeventig zijn hoody’s en spijkerbroeken geworden. Het duurde even voor het tot me doordrong, maar de Asbury University Revival 2023 bleek gaande.
Anno 2023 hoef je niet naar Asbury af te reizen om te zien wat daar gebeurt en daar je mening over te geven. Er is lofprijzing en er is kritiek. Niet ieders hart begint meteen te trillen als je opwekking zegt. Pas op voor massahysterie, eerst afwachten wat de blijvende vruchten zijn, zeggen verstandige mensen.
Toch mogen we ook best een beetje bang zijn dat we tekortdoen aan wat daar nu gebeurt. Vijftien studenten bleven na de samenkomst nog wat zingen en bidden. Er was geen show, geen opgeklopte sfeer. De voorganger was ook niet bijzonder charismatisch geweest. Maar niemand wilde meer weg, en sindsdien blijven de mensen maar toestromen. Velen zijn wanhopig leeg, hongerig en dorstig, belast met allerlei zonden. Opwekking – het woord lokt als een lafenis. Een jonge verslaggever, speciaal naar Asbury gevlogen, barst voor de camera in tranen uit: „Jesus, don’t pass us by!” (Jezus, ga ons niet voorbij!)
Reserves hebben bij dit hele gebeuren (of de entourage ervan) mag. We hebben allemaal onze referentiekaders. Maar zolang die ons weghouden van dit korte gebed, zijn wij niet op onze plek. Dan beseffen we niet hoe groot de droogte in ons en rondom ons is. Dr. Martyn Lloyd Jones zei in 1959 al geen hoop meer te zien voor de kerk, tenzij we allemaal voor ”revival” gaan bidden. „Zodra we dat gaan doen, komt er hoop.”
Veel in het grote wereldgebeuren en in mijn kleine bestaan kan ik niet doorgronden. Eén ding weet ik wel: als in Kampen jongeren (en ouderen) niet meer uit de kerk zijn weg te slaan, als die tot barstens toe gevuld wordt met knielende, schuld belijdende mensen, gaan ook mijn handen de lucht in.
