De val van de Berlijnse Muur, op 9 november 1989, leek de betrekkingen tussen West- en Oost-Europa voorgoed te hebben veranderd. De geur van de ”vrije wereld” verspreidde zich en kwam zelfs in Wit-Rusland terecht.

Nu is het 33 jaar later. In 2022 is in Europa als het ware een nieuwe scheidingsmuur gebouwd. Polen besloot zich af te scheiden van Wit-Rusland en een muur aan te leggen van 187 kilometer lang en 5 meter hoog. Tegelijkertijd begon ook Litouwen met de bouw van zo’n object. Nu is Wit-Rusland dus afgeschermd aan de westkant en de noordkant. Daardoor lijkt het land vergeten door het Westen.

In de 20e eeuw probeerden communisten migratie naar het Westen tegen te gaan. Maar tegenwoordig bouwen westerse landen muren om te voorkomen dat mensen uit Wit-Rusland ernaartoe gaan. Voor duizenden Wit-Russen was illegaal oversteken in feite de enige manier om te ontkomen aan politieke vervolging.

Donkere plek

Vanuit Wit-Rusland bezien, lijkt het erop dat de afscherming door het Westen dit land het gevoel geeft verloren en vergeten te zijn. Veelzeggend is hoe een van de meest vooraanstaande Amerikaanse historici, Timothy Snyder, vertelt over de geschiedenis van onze regio. De enige donkere plek op de historische kaart is Wit-Rusland. Onder onze buren hebben we kennelijk geen verleden of geschiedenis.

De inwoners van Polen, Wit-Rusland, Litouwen en Oekraïne zijn bekend met de januariopstand tegen het Russische rijk die plaatsvond in 1863 en 1864. De enige functionaris echter die niet mocht deelnemen aan het herdenkingsevenement in Warschau was onze gekozen president Svetlana Tsikhanouskaya, die in augustus 2020 het land ontvluchtte. De Poolse president nam aan de herdenking deel, samen met de Litouwse en de Oekraïense ambassadeur. Maar de Wit-Russen werden aan de kant gezet, letterlijk achter de muur.

Zulke gebeurtenissen maken mij als Wit-Russische christen dieptreurig. Velen van ons vragen: „God, bent u ons vergeten?” We zijn afgeschermd van het vrije Polen en hebben zelfs geen grens met de wrede Russische Federatie. Haar leger staat nu vrij op ons terrein. Daardoor voelt het of je echt in bezet gebied woont.

Hoop

De enige hoop die we hebben, is Christus en het verbond van God. Je buren zouden je kunnen haten, je zou door sommige mensen kunnen worden vergeten, je zou met pijn in je hart kunnen toekijken hoe een leger uit een ander land je land binnenvalt zonder dat ook maar één schot wordt gelost. Maar als christen weet je dat je niet vergeten wordt. God beloofde Zijn volk Israël dat Hij het niet zou verlaten en vergeten, wat er ook zou gebeuren (Deuteronomium 31:8). En Christus zegt aan het einde van het Evangelie naar Mattheüs (28:20): „En zie, Ik ben met u al de dagen, tot de voleinding der wereld.”

Zelfs nu we zoveel eenzaamheid en pijn ervaren, hebben we nog steeds hoop dat de muren op een dag weer verwoest zullen worden, zoals in 1989. En onze christelijke hoop zal helder schijnen in de duisternis waarin we leven.

De auteur studeert aan het Evangelisch-Reformatorisch Seminarie in Kiev (Oekraïne). Een uitgebreidere Engelse versie van dit artikel verscheen eerder op CNE.news.