„En die deze wereld gebruiken, als niet misbruikende; want de gedaante dezer wereld gaat voorbij.”

Een onzekere korte tijd kan je wel vergund worden, maar de onzekerheid hoe lang het je mogelijk te beurt zou kunnen vallen deze te genieten, zou toch steeds een knagende worm zijn, die je ongerust zou maken, wanneer je telkens zulke overpeinzingen zouden overvallen, die als lelijke vliegen je rust zouden verstoren, namelijk: „Deze dingen kunnen me weldra ontnomen worden. Het is immers zeker dat ik weldra ervan losgerukt zal worden. Die onverbiddelijke deurwachter, de dood, is al op weg om me te dagvaarden. Hij volgt me al op de hielen. Ja, hij staat al aan mijn deur te kloppen. Wat voor nut hebben dan al deze dingen voor me, daar ik toch moet sterven?”

Zo is dan waarlijk het echte genoegen niet te vinden in de dingen van deze wereld. En het is ongetwijfeld niets dan de listigheid van de boze satan dat hij ons, arme mensen, zo aan ’t werk weet te krijgen om onze troost, heil en geluk te zoeken in die dingen waarin het, zoals hij wel weet, niet aanwezig en niet te vinden is, opdat hij ons op die manier steeds vergeefse moeite zou laten doen. Ja, opdat wijzelf, terwijl we daarmee bezig zijn, zo zouden verloren gaan. Want voorzeker, omdat de mens de bedrieglijke schaduwen van de aardse begeerlijkheden naloopt, valt hij gemakkelijk in de verschrikkelijke put van het eeuwigdurende verderf.

Willem Teellinck,
predikant te Middelburg

(”Soliloquium”, 1628)