Paramaribo: Surinamers zijn dol op herdenken

Daar tegenover staat het ”Monument ter nagedachtenis aan alle dappere contractarbeiders bij de opstand van 30 juli 1902”, waarbij tientallen mensen omkwamen door toedoen van het koloniale bewind. Dat was een behoorlijke smet op het blazoen van mijn voorouders, zo wordt mij regelmatig ingewreven. Als mensen de voormalige plantage of monumenten bezoeken, komen uit de wijde omgeving buurtbewoners op hen af die zich voordoen als gidsen. Sommigen wonen daar al decennia en kunnen er misschien nog smakelijk over ‘vroeger’ vertellen, maar de meesten zijn zwervende dronkaards of junkies, die hopen met een onsamenhangend verhaal de bezoekers geld uit de zak te kloppen. Welk monument dat is maakt niet uit, bij ieder gedenkteken hebben zij hun verkooppraatje klaar. Dat betekent dat ze van alle markten thuis moeten zijn, want Suriname kent onvoorstelbaar veel monumenten. Die verbeelden de zeer (kleur)rijke geschiedenis van het land, dat vele etnische en religieuze groepen herbergt. Dus er moet veel herdacht moet worden, wat Surinamers dan ook graag doen. Het land wemelt van de monumenten: van standbeelden van personen –vooral politici– die iets hebben betekend of die historisch gezien op een andere manier van betekenis zijn geweest, zoals koningin Wilhelmina, tot gebeeldhouwde taferelen zoals bij Mariënburg. Ook de Tweede Wereldoorlog, de Koreaanse oorlog en de Binnenlandse oorlog, die in de jaren tachtig van de vorige eeuw woedde, hebben kunstenaars de nodige inspiratie bezorgd. Op sommige plekken staan inmiddels zoveel werken, dat een buitenstaander door de bomen het bos niet meer ziet. Het centrale plein in de plaats Groningen in het verderop gelegen district Saramacca spant wat dat betreft de kroon: hier worden tal van gebeurtenissen uit het verleden zichtbaar herdacht. Zo staat er een standbeeld ter gelegenheid van de komst van de boeroes (boeren van het arme platteland in Nederland in 1845) en honderd jaar Hindostaanse immigratie in 1973. Verder staan er het Onafhankelijkheidsmonument (1975), Bevrijdingsmonument (1981) en eentje ter herdenking van 145 jaar afschaffing slavernij in 1988. Dertig jaar onafhankelijkheid (2005) en 119 jaar Javaanse immigratie in 2006 hebben eveneens een plaatsje gekregen. Ook aan de inheemsen is gedacht: zij kregen in 2008 een eigen monument. Het is bijna vanzelfsprekend dat een land waarin zoveel wordt herdacht, er ook heel veel nationale vrije dagen zijn: zeventien zijn het er dit jaar. Naast de christelijke feestdagen die in Nederland gelden, heeft iedere andere religieuze of etnische bevolkingsgroep er minstens één. Dat zal er ongetwijfeld aan bijdragen dat Surinamers dol zijn op monumenten en vooral herdenkingen: want een nationale vrije dag betekent een dag niet werken. En wie wil dat nu niet?

Paramaribo: Surinamers zijn dol op herdenken

Buitenland | Post Uit

RD.nl in uw mailbox?