Singleschaamte
Ik weet niet wat het is maar het lijkt wel of iedereen ontevreden is. Ontevreden is gebléven, moet ik zeggen. Want wie dacht dat het in 2023 allemaal anders zou worden, kwam bedrogen uit. Problemen trekken zich nu eenmaal niets aan van een door mensen gefabriceerde kalender.
Na corona en de beperkingen die dat met zich meebracht, hoopten we vorig jaar dat alles weer normaal zou worden. Maar het ging anders. President Poetin besloot om buurland Oekraïne aan te vallen en vervolgens volgde een lawine aan akeligheden. Natuurlijk allereerst voor de Oekraïners zelf. Dat vergeten we soms wel heel makkelijk. Als vrije Europeanen schoten we te hulp. Geld, opvang, het leek niet op te kunnen. Tot bleek dat hulp aan anderen ook wat kost. En dan hebben we het niet alleen over de energiekosten, maar eigenlijk alles steeg gigantisch in prijs. Zo zag ik tot m’n schrik dat capsules voor m’n koffiezetapparaat bij een niet nader te noemen supermarkt in één nacht meer dan 10 procent in prijs waren gestegen.
De schuld van dit alles? De regering. En meer bijzonder: premier Rutte. Je hoeft echt niet nieuwsverslaafd te zijn om te weten dat werkelijk alle ballen op hem gericht zijn, de laatste tijd. Zelfs een energieplafond voor dit jaar, wat de overheid mogelijk tientallen miljarden euro’s kost, was niet genoeg om het imago van de regering te verbeteren. Elke dag zijn er wel mensen in de media die klagen over de stookkosten, ondanks dat het nog steeds bizar warm is voor de tijd van het jaar. En er zijn ook schrijnende situaties. Maar toch valt me vooral op hoe ongelooflijk verwend, ontevreden en ondankbaar we zijn in dit land.
Nu heb ik, als alleenstaande, makkelijk praten. Ik weet het. Geen kinderen die veel te lang onder de douche staan, alle deuren open laten staan en geen idee hebben van wat dat allemaal kost. Als ik al ergens onder zou moeten lijden dan is het onder singleschaamte. „Jij hebt echt niks te klagen, jij hebt geen gezin.” En dan kijkt zo’n aanklager je aan met een gezicht alsof zo’n gezin het ergste is wat een mens kan overkomen. Ertegen ingaan heeft geen zin. Alleenstaanden zijn voor heel veel landgenoten nu eenmaal de meest geprivilegieerde mensen die er bestaan.
Hebben de aanklagers gelijk? Natuurlijk niet. Het leven is in geen enkel opzicht zo zwart-wit. Maar toch wil ik echt niet met ze ruilen. Dan maar liever lijden onder singleschaamte.
