„En van stonde aan was daar met de engel een menigte des hemelse heirlegers.”

Het was nog niet genoeg dat de herders het Evangelie hoorden. Nee, deze geboorte was zo groot, zo heerlijk, dat een menigte van het heirleger des hemels zou verschijnen om God daarover te prijzen en groot te maken. Wij willen dan die hemelse lofzang overwegen, of liever ervan stamelen. Maar ach, mocht het door genade ons voorrecht maar zijn, dat –al kunnen wij er naar waarde niet van spreken– wij ervan het zalige en zielsverkwikkende aan onze ziel mochten gevoelen. Ja, er ook door worden opgewekt, om bij aanvang of bij de voortgang God te prijzen en te verheerlijken.

Van de verschijning van die hemelingen zegt Lukas: „En van stonde aan was daar met de engel een menigte van het hemelse heirleger.” De eerste troongezant, die zo glansrijk, tot verbazing en grote vrees van de eenvoudige herders was verschenen, had nauwelijks zijn blijde boodschap verkondigd, of daar treft „van stonde aan” hen weer een nieuw gezicht, dat hun ziel met eerbied, verrukking en verbazing vervult: zie, daar daalt voor hun ogen, tot op wellicht een geringe afstand van de aarde, een menigte van het hemelse heirleger.

Dat was waarlijk een hulde, die de nederige geboorte van de Godmens, waarnaar de oude Godsvrucht zo reikhalzend had verlangd, eiste. Die afdaling der hemelingen is weer voor de herders een nieuwe bevestiging van dat wat hen reeds door de troongezant was bekend gemaakt.

Ds. D.A. Detmar,
predikant te Ede

(”Enige eenvoudige Godvruchtige oefeningen”, 1828)