„Maar zo gijlieden het niet aanbidt; ter zelfder ure zult gijlieden geworpen worden in het midden van de oven van het brandende vuur.”

Men viel ook de drie jongelingen aan: „Maar zo gijlieden (het beeld) niet aanbidt, ter zelfder ure zult gijlieden geworpen worden in het midden van de oven van het brandende vuur” (Daniël 3:15b).

En ook Daniël werd, omdat hij zijn God en niet de koning aanbad, in de leeuwenkuil geworpen. „Toen nu Daniël verstond dat dit schrift getekend was, ging hij in zijn huis. Hij nu had in zijn opperzaal open vensters richting Jeruzalem, knielde drie tijden ’s daags op zijn knieën, bad en deed belijdenis voor zijn God, ganselijk gelijk hij vóór dezen gedaan had. Toen kwamen die mannen en zij vonden Daniël biddende en smekende voor zijn God” (Daniël 6:11-12).

In vers 16 en 17 lezen we: „Toen kwamen die mannen met hopen tot de koning en zij zeiden tot de koning: Weet, o koning, dat het een wet van Meden en Perzen is dat geen gebod noch ordinantie, die de koning verordend heeft, mag veranderd worden. Toen beval de koning, en zij brachten Daniël voor, en wierpen hem in de kuil der leeuwen.”

Als de wereld zo vinnig en grimmig aankomt met het zwaard in de vuist, en de beloften van alle geluk en voorspoed in de andere hand, dan moet men wel een heroïsch heilige zijn om dan staande te blijven en aan de zijde van God te blijven.

J. van Lodenstein,
predikant te Utrecht

(”Verzameling van Keurstoffen”, 1748)