Het is even zoeken naar de plek waar de wandelroute begint. De parkeerplaats Kuierpaad, in natuurgebied It Wikelslân, bevindt zich aan de smalle Dominee Bolleman van der Veenweg, iets buiten het Friese Eernewoude.

Al na de eerste wandelmeters wordt duidelijk dat ik het pad beter niet na mijn werk had kunnen lopen. Mijn nette broek zit binnen een paar stappen onder de modderspetters. En de extra schoenen die ik had meegenomen, blijken niet waterdicht. Dit betekent dus een tijdje soppen in de blubber.

De grote vraag is: hoe vind ik de juiste route? Er lopen namelijk diverse wandelingen door elkaar heen. En verdwalen is sowieso al een van mijn sterkste kanten. Op paaltjes staan nummers en pijlen aangegeven. Internet geeft geen duidelijkheid over de betekenis ervan.

Een andere wandelaar biedt uitkomst. In een van de vogelhutten in het gebied heeft hij een routeboekje gevonden. Als ik de nummers uit het boekje in de juiste volgorde loop, moet het goed komen. Ik noteer de getallen en loop verder.

Sommige plekken op de route blijken niet altijd toegankelijk. Wandelaars moeten rekening houden met het broedseizoen. Dat is op dit moment overigens niet aan de orde. Al snel bereik ik de eerste hut. Vogels laten zich nauwelijks zien, maar ik scoor wel een plattegrond.

De wandelpaden zijn hier wat steviger. De route gaat afwisselend door weilanden, tussen bomen en andere begroeiing door en een klein stukje langs een doorgaande weg. Wat vooral opvalt, is de rust. It Wikelslân is een gebied waar je heerlijk je hoofd leeg kunt maken.

Na een tijdje kom ik bij een uitkijktoren. Het houten bouwwerk telt drie verdiepingen. Het hoogste punt biedt een weids uitzicht over weilanden, kreken en bruggetjes. In de verte staan enkele boerderijen. Een goede verrekijker is hier een aanrader.

Na de uitkijktoren gaat de route verder over lange onverharde paden en stukken weiland. Nog twee keer dient zich een vogelhut aan. En een Amerikaanse windmotor, een soort metalen windmolen met tientallen wieken. Hij wordt gebruikt om de polder te bemalen.

Aan het einde van de tocht blijken meerdere paden naar de parkeerplaats te voeren. De parkeerplaats is al vanaf een afstandje te zien, maar wat de kortste of de mooiste route is, is onduidelijk. Gewoon proberen dus. Via zompige paden kom ik weer op het punt waar ik anderhalf uur eerder begon. Al met al is de tocht niet spannend, vooral ontspannend.

> rd.nl/buiten