Dit artikel is partnercontent.
De vakantie is voorbij. Zo’n zeven weken lang heeft Bo Teerling hier niets verteld over landbouwproject Food For LiFe Malawi. Vanaf vandaag hoopt hij elke vrijdag weer te delen hoe het met het land, de boeren en de oogst gaat. De maïskorrels van vorig seizoen liggen in ieder geval te drogen in de opslagloodsen.
Doen jullie voorzichtig? Het zijn woorden die (groot) ouders aan het begin van een vakantie aan hun (klein)kinderen meegeven. Ook als wij een dienstreis naar Malawi maken, krijgen we die uitspraak van familie, kennissen en vrienden vaak te horen. Terecht, want Malawi is een land vol warme, vriendelijke mensen, maar ook vol gevaren. Zo kregen we pas van enkele projectdeelnemers een bericht over een ruzie in hun dorp. Een agent die het geschil probeerde te sussen, werd vermoord. Velen zagen het gebeuren, maar niemand kon de politie vertellen wie wat had gedaan.
De wegen in Malawi zijn eveneens levensgevaarlijk. Zo bezochten Dity en ik de afgelopen jaren regelmatig Chitipa, in het uiterste noorden van Malawi. Vanaf Mzuzu is dat ongeveer 400 kilometer rijden door de bergen. De weg is verschrikkelijk slecht: kuilen, scheuren, geen vangrail! Je kijkt aan de randen honderden meters de diepte in.
Tijdens een van die trips waren we aan het dalen, toen een vrachtwagen ons tegemoetkwam en wij aan de kant moesten. „Nog een halve meter”, zei James, onze chauffeur. Ik durfde niet te kijken. De vrachtwagen raakte ons op een haar na. Een klein duwtje zou ons in de afgrond hebben gestort.
„Wij weten ons gedragen door velen die voor ons bidden, ook nu Malawi steeds verder wegglijdt in de ellende”
Inbraken
Ook binnen, thuis, zijn de inwoners van Malawi hun leven niet altijd zeker. Het aantal inbraken ligt er schrikbarend hoog. In Chitipa sliep ik eens in een lodge, midden in de wildernis, waarvan de achterdeur niet op slot kon. Dat voelde niet fijn, om een understatement te gebruiken. Om mezelf toch een beetje te beschermen heb ik een stoel tegen de deur aangezet. Als ik onverwacht bezoek zou krijgen, zou het meubelstuk vallen en ik wakker worden, was mijn gedachte. Gelukkig gebeurde er niets en heb ik lekker geslapen.
Zo doen wij steeds voorzichtig en nemen we voorzorgsmaatregelen. Het belangrijkste is natuurlijk niet een stoel plaatsen of rustig rijden, maar de Heere om bescherming vragen. Daarin weten wij ons gedragen door velen die voor ons bidden, ook nu het land steeds verder wegglijdt in de ellende. Zo is de nationale munt 50 procent minder waard geworden en dat heeft grote gevolgen voor de inwoners. Volgende week zal ik daar meer over vertellen.
Wilt u ons blijven steunen nu de zorgen en moeiten bij de bevolking steeds groter worden?