Het klantenbelletje gaat straks niet meer in Barneveld

Regelmatig gaat er een soort deurbel tijdens het interview in huize Vermeer. Het lijkt net alsof er iemand bij de voordeur staat. Maar het is signaal dat er klanten in de winkel zijn. Corrie Vermeer-van Stormbroek (70) weet niet beter. Van kinds af aan is ze opgegroeid met een zaak naast het huis. „Als 8-jarig meisje hielp ik al mee in de winkel van mijn ouders. Als mijn moeder het in huis druk had, moest ik naar de zaak. ”

Het is allemaal begonnen met aardappels. Vader Van Stormbroek haalde ze op bij boeren en verkocht de piepers weer. Ook kookte hij ze in een loods achter het huis. De gekookte aardappels gingen naar de varkens. „De jeugd uit Barneveld kwam hier met een zoutpotje. Dan kregen ze een paar gekookte aardappels, beetje zout erop en eet smakelijk!”

Tuinbouwhuis

Na een hevige brand in 1951 werd de zaak weer opgebouwd. Inclusief een winkel met onder andere zakjes aardappelen, bestrijdingsmiddelen, allerlei soorten zaad en tuinartikelen. Het Tuinbouwhuis, werd de winkel genoemd. Toen Corrie als 15-jarig meisje de huishoudschool afrondde, kwam ze er voor vast werken.

Als fervent dierenliefhebber wilde Corrie het roer omgooien. „Een dierenzaak, dat lag mij beter dan tuinartikelen.” Langzamerhand vulde Corrie het assortiment aan met hondenvoer, kleedjes, voerbakjes en dergelijke.

Heftig

In 1983 namen Corrie en haar man Teun de zaak over. Een jaar later kreeg Teun een ernstig ongeluk waardoor hij maandenlang zijn loonwerk niet kan doen. Nog een jaar later overleed vader Van Stormbroek. Heftige tijden. „Het was keihard werken om het hoofd boven water te houden.”

Concurrentie

De opkomst van bouwmarkten zorgde voor stevige concurrentie op het gebied van tuinartikelen. De verkoop van bestrijdingsmiddelen werd aan banden gelegd. Ook het zaaigoed liep niet meer zo. „Jongelui begonnen eind vorige eeuw niet meer aan een moestuin. Dat was uit de mode.”

Allemaal redenen om in 2002 het roer definitief om te gooien. Van Stormbroek –die naam bleef op de gevel staan– werd een dierenspeciaalzaak onder de vlag van Discus. „We hebben de winkel qua vierkante meters behoorlijk uitgebreid. Er kwamen aquariums voor de verkoop van vissen. Ook gingen we huisdieren zoals vogels en knaagdieren verkopen. En er kwam een hoek voor de hengelsport.”

Certificaten

Om levende dieren te mogen verkopen, moest Corrie veel cursussen volgen en certificaten halen. „Dat is de laatste tijd alleen maar meer geworden. Er zijn dierenwinkels die stoppen omdat de regelgeving zo is doorgeslagen. Twee jaar geleden had ik controle van de NVWA. Ik kreeg op mijn kop omdat ik geen werklijst had waarop staat wie wanneer de beesten heeft gevoerd. Terwijl we maar met z’n tweeën in de winkel staan en alles er piekfijn bij stond.”

Toch is regelgeving niet de reden waarom Corrie besloot met de winkel te stoppen. „Ik ben al een paar jaar bezig om een opvolger te zoeken. Maar het is voor jonge mensen financieel niet zo makkelijk meer om een zaak over te nemen. Bovendien ben je met een winkel gebonden. Je kunt overdag niet zomaar weg en ’s avonds was ik ook vaak voor de zaak bezig.”

Uiteindelijk kwam dit voorjaar een van de vier dochters met de vraag of zij het pand niet konden overnemen. De schoonzoon heeft achter de winkel een bouwbedrijf. „Zij nemen wel het pand over, maar niet de winkel.” Zodoende komt er na 75 jaar een einde aan de zaak Van Stormbroek. „Want zo worden wij nog altijd genoemd. Al ben ik in november vijftig jaar getrouwd met een Vermeer.”

Achterstallig onderhoud

Wat ze gaat doen als de winkel zaterdag definitief dichtgegaan is? „Eerst maar eens wat achterstallig onderhoud in huis en tuin wegwerken. Daarnaast lekker veel en lang met de hond wandelen. Ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.”

En het wordt een stuk stiller in huize Vermeer. Het klantenbelletje gaat niet meer.

Het klantenbelletje gaat straks niet meer in Barneveld

Binnenland

RD.nl in uw mailbox?