De gedachte dat jonge moeders prima een deeltijdbaan in zorg of onderwijs kunnen hebben klinkt aantrekkelijk. In theorie tenminste, beweert Franciska Regterschot. In de praktijk is echter nauwelijks te voorkomen dat het gezin of de kwaliteit van het werk eronder lijdt. Vraagt de Heere van ons om die twee te verenigen?

Omdat het vanzelfsprekend moet worden dat vrouwen in grotere deeltijdbanen werken, is een cultuuromslag nodig bij werkgevers, bij de samenleving als geheel en bij vrouwen zelf.

De spanning tussen zorg en arbeid wordt voor jonge echtparen steeds groter, constateert dr. R. Seldenrijk naar aanleiding van de serie Vrouw & werk in deze krant. Voorzichtig oordelen is geboden. Bovendien kunnen werkende moeders in de zorgsector een belangrijke bijdrage leveren om de groeiende problemen op te lossen.

Buitenshuis werkende moeders zijn inmiddels meer regel dan uitzondering. Ook in reformatorische families sleept een groeiend aantal mama’s een steeds groter deel van het gezinsinkomen binnen. „Welk voorbeeld geven we onze jeugd? Wat moet er van hen terechtkomen?”

Kampen is een oase na Jemen, Noord-Irak, Antwerpen. Anne Marie Kattenberg (24) komt er telkens en graag weer terug, in het huis van haar ouders, vlak bij de IJssel. Ze reist er ook telkens weer vandaan, naar achterstandswijken en richting vluchtelingen, want die hebben haar hart. Ze ziet ook heel veel baby’s, want behalve vrijwilliger in het Bijbelhuis in België is Anne Marie verloskundige in Zeeland.

Haar oudste dochtertje noemt haar een „bewust onwerkende moeder.” Anneloes Averesch (34) verricht als dat nodig is hand- en spandiensten op school, maar een betaalde baan in het onderwijs wil ze niet meer. Niet sinds ze zelf kinderen heeft.

Nu kan het, zegt Ingrid van Beynum (36) een paar keer. Nu lukt het haar om voor 80 procent te werken als kinderarts, terwijl ze een man en twee kinderen heeft, zich specialiseert in kindercardiologie, medevoorzitter is van de jeugdvereniging van de kerk en vrijwilligerswerk doet voor de stichting het Huis op de Muur.

Wanneer alle vrouwen in de zorg twee uur per week extra zouden werken, dan is daarmee het vergrijzingsprobleem in die sector opgelost.

Schuin achter het huis van Gerard en Jolien van de Bruinhorst staat de school waar Jolien werkt. Als zij vrij is, brengt Annelie (3) het laatste nieuws. Met gele, lachende laarsjes aan fietst het kind rondjes op het plein achter het huis. „Gerbrand gaat wandelen”, vertelt ze aan haar moeder. Ze maakt rechtsomkeert om te kijken waar de klas van haar broertje precies heen gaat.

Gelijkwaardigheid op de arbeidsmarkt is het laatste bastion dat vrouwen nog op mannen te veroveren hebben, zegt econoom Heleen Mees. Ze moeten daarvoor knokken en geen genoegen nemen met kleine deeltijdbanen. Filosoof Fleur Jurgens: „Wat een waanzin. Vrouwen moeten toch zelf weten of en hoeveel ze participeren?”