De een kwam uit Hongarije, een ander uit Polen en een derde uit Letland. In Rotterdam stierven dit jaar zeker drie dakloze migranten, nog geen veertig jaar oud.

Mensen een plek bieden waar ze even tot rust kunnen komen en waar een kop koffie en een tosti voor hen klaarstaan. Dat is al veertig jaar de formule van het Aanloophuis van tien kerken in Leeuwarden, onder andere gericht op dak- en thuislozen.

De één is verslaafd aan heroïne, de ander zwerft dakloos rond, een derde hangt vermoeid in een scootmobiel. Allemaal deden ze zich vrijdagavond in een Rotterdamse kerk te goed aan een gratis kerstdiner. En hoorden ze ernstige Evangeliewoorden.

Het aantal daklozen is afgenomen, klonk de jubeltoon van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) woensdag. Daklozenorganisaties zien een andere werkelijkheid.

Het kan zomaar gebeuren dat je ongemerkt diep in de schulden belandt. Het overkomt Belinda Beikes (60) uit Hoogvliet in 2012. Samen met haar dochter van negen is ze een paar maanden dakloos. Buiten slapen hoeft niet. Ze mogen op de bank bij een vriendin.

Al jong hield hij zich bezig met diefstal, inbraken, bedreiging, afpersing en geweld. Maar Danny (26) in Dordrecht is „helemaal klaar” met zijn criminele verleden. Met hulp van onder andere het Leger des Heils werkt hij aan een nieuwe toekomst. „Moeilijk, moeilijk, moeilijk.”

Overdag zwierven ze over straat, ’s nachts sliepen ze in de daklozenopvang. Voor Wubbo (44) en Cor (58) is dat nu verleden tijd. Begin dit jaar knapten ze een „uitgeleefd studentenhuis” in Groningen op. Sindsdien wonen ze met plezier in Mien Aigen Hoes, buddyhuis voor ex-daklozen.

AMSTERDAM. De Amsterdamse daklozenopvang moet niet fungeren als laatste vangnet, maar als een trampoline die een opstap vormt naar de juiste hulp. Dat stelt promovenda Nienke Boesveldt, die de aanpak in drie Europese steden vergeleek.

Het aantal daklozen in Nederland blijf stijgen. Onder hen zijn steeds meer mensen die door schulden en werkloosheid hun woning kwijtraakt. Ook Arjan van Lith (42) verloor na zijn ontslag z’n huis. „Ik ben een autodidact. Als ik een extra opleiding had gedaan, was ik waarschijnlijk nooit dakloos geworden.”

Een persoonlijk interview vindt Arthur Niggebrugge maar niets. „Het gaat om de jongens”, zegt hij meermalen. ”De jongens”, dat zijn de dak- en thuislozen die de chirurg meer dan tien jaar lang hielp. Voor ”de jongens” zoekt hij een plek in Leiden waar ze de nodige opvang en verzorging krijgen.