Voor me ligt een diepte. Ik heb maar één zorg: hoe houd ik die fiets in toom? Hoe kom ik netjes –en heel– die heuvel af. Want voor andere dingen, dagelijkse beslommeringen en zo, is op zo’n cruciaal moment simpelweg geen plek.

Als een meisje in een snoepwinkel, zo voel ik me als ik het atelier van het Grafisch Ambacht in Zwolle binnenstap. De lichtinval, de geur van inkt en verf, de stoeptegels op de vloer en de droogrekken langs de wand; hier wil ik graag een dagje vertoeven.

Een wandje grijze gipsplaten grijnst me aan. Vijf rechts, vijf links. Pakweg 5 vierkante meter. Opdracht: muurtje stuken. Strak en glad. In de strijd tegen de winterdip. Flats! Een klodder gips valt op de vloer uiteen. Lekkere smeerboel.

Sluimerende behoeftes kun je lang negeren, maar ze steken zo nu en dan toch weer de kop op. Deze winter besloot ik daarom om eens werk te maken van de latente wens om zelf patronen te leren tekenen. Voor een rok, om mee te beginnen.

Ruim 9 meter is hij. En meer dan 13 ton. Dat is lang en groot. Zeker vergeleken bij mijn eigen postuur. Dat ik even later echt ín de cabine zal zitten en dit bakbeest de rotonde over zal draaien, kan ik me nu nog niet eens voorstellen.

Op de donkere eerste dagen van het jaar lijkt binnenblijven het beste. Snel de kinderen naar school brengen of de hond uitlaten, en dan terug je bed in of met een boek op de bank gaan zitten. Kaarsjes aan. Aanlokkelijk! Maar ja. Allerlei onderzoeken zeggen dat je allerlei andere dingen beter eerst kunt doen, om bijvoorbeeld een winterdip te voorkomen. Gaan koken of bakken, een oude auto opknappen, hardlopen, op bezoek bij de buren – of iets nieuws leren. In deze serie proberen RDMagazine-redacteuren dat laatste uit: hoe voelt het om iets heel nieuws te gaan leren?