Vijf mensen vertelden in de afgelopen weken in het Reformatorisch Dagblad hoe zij (opnieuw) de weg naar de kerk vonden en hoe anderen hen daarbij de weg wezen. Ds. Jan Wessels en oud-evangelist Gerrit Baan gaan tot slot in op de missionaire lessen die getrokken zijn. Hoe kunnen reformatorische christenen in hun eigen omgeving getuige zijn?

„Ga maar eens luisteren.” Dat advies kreeg Michiel Oldenhof elf jaar geleden van een collega. Hij volgde de raad op en stapte de gereformeerde gemeente van Nunspeet binnen. „Eerst werden al mijn vooroordelen bevestigd. Maar toen ging ik luisteren. En wilde ik alleen maar meer horen.” Inmiddels heeft de Nunspeter „de hele Reformatie in tien jaar tijd meegemaakt.”

Zo’n twintig jaar zag Karen Dijksman de kerk zelden vanbinnen. In een moeilijke periode begon ze een hernieuwde zoektocht naar geloof en kerk. Deze zomer deed zij met haar man belijdenis in de Haagse Bethlehemkerk en werden haar man en twee kinderen er gedoopt. „Het voelde als thuiskomen.”

Robin Bijlard trouwde met een christelijk meisje uit Bunschoten. Soms ging hij met haar mee naar de kerk. Diep vanbinnen knaagde echter de twijfel. Tot die ene zondag. „Toen overtuigde God mij Zelf.”

Ze ging niet naar de kerk en zag in haar ouderlijk huis nooit een Bijbel. Annet Metz (26) ontmoette op een camping een christelijke jongen die God had gebeden om een chrístelijk meisje. Toch trouwden ze met elkaar. Twee jaar geleden deed Metz in de Joriskerk in Amersfoort belijdenis van haar geloof en werd gedoopt.

René Auping (60) uit Almere weet nog goed met welke houding hij in 2001 aan een Bijbelcursus van christelijke gemeente De Wegwijzer begon. „Meneer, ik zit hier nu wel”, zei hij tegen evangelist André Meulmeester, „maar gaat u mij werkelijk vertellen dat alles wat in dat oude Boek staat waar is?”