Na ‘Nashville’: wat valt er te leren?

De achterliggende weken hebben laten zien dat het vanouds christelijke Nederland veranderd is in een natie waarin bepaalde Bijbelse waarden en normen met brede afschuw en hoon worden ontvangen. De kerk die haar profetische roeping verstaat, verkeert anno 2019 in oorlog met de aanhangers van het neoliberale denken. Vooralsnog een mediaoorlog weliswaar, maar niet minder reëel.

Denkend vanuit deze metafoor kunnen we lessen trekken. De eerste les is dat een zorgvuldige voorbereiding van groot belang is. Lees de tekst met de ogen van de tegenstanders en maak geen fouten bij de inschrijving van medestrijders.

Een tweede les is deze: wees je bewust van de eigenlijke frontlinie. Die ligt tussen Bijbelgetrouwe christenen en de god-loze wereld. Dus niet tussen heterofiele christenen en homofiele christenen, die zich immers in Christus verbonden weten en dezelfde Bijbelse waarheden delen. Als de strijd losbarst, is dat niet het geschikte moment om elkaar intern met allerlei nuances te lijf te gaan. Wanneer de aanval begint, sluiten de gelederen zich.

Of vergelijk het met een gezinssituatie in een vijandige omgeving. Natuurlijk mag je in een gezin onderling van mening verschillen. Je kunt felle discussies hebben, maar op het moment dat ze aan je broer of zus komen, speelt de bloedband op. Dan bescherm en verdedig je elkaar. Christenen zijn broeders en zusters, door een heilige bloedband verbonden. Ze leven in een vijandige wereld.

Vrij recent speelde een enigszins vergelijkbare situatie. De docent die een theaterstuk schreef, dat wilde uitvoeren en werd ontslagen. Als dit in de media een hot item wordt, moeten we de gelederen sluiten. We hebben even niet de luxe om ons te richten op kleine verschillen in zienswijze. Het is tijd om ons naar buiten toe te presenteren als eenheid met gezamenlijke opvoedkundige waarden en normen. Dat moet niet moeilijk zijn met een eeuwenlange christelijke traditie van toneelbestrijding. Zo kunnen we, voor we de publiciteit zoeken, ons afvragen wat ons bindt. Op een iets hoger abstractieniveau dan die ene docent is het mogelijk elkaar te vinden. Bijvoorbeeld in de overtuiging dat een school die leerlingen waarschuwt voor de wereld van theater, toneel en entertainment niet tegelijk een docent kan handhaven die in deze wereld een actieve rol gaat spelen.

Terug naar ‘Nashville’. Ik kan me voorstellen dat burgemeesters niet tekenen. Wie van mening is dat een christen burgemeester kan zijn, moet accepteren dat hij er is om te verbinden en niet om te polariseren. De kerken hebben een heel andere rol. Ik ben dankbaar dat predikanten, evangelisten en anderen over de kerkmuren heen, in verbondenheid met Bijbelgetrouwe christenen in het buitenland, dit getuigenis deden uitgaan. Op zo’n heldere Bijbelse verklaring barst de hel los. Zo gaat dat. We zijn er in Gods Woord op voorbereid. En wie de wereldgeschiedenis van de kerk volgt, hoeft er niet van op te kijken.

Ten slotte: het moeten voor de initiatiefnemers en hun gezinnen twee heftige weken zijn geweest. Er is veel gebed voor hen geweest. Ik ben dankbaar dat ze staande gebleven zijn.

De auteur is eigenaar van een adviesbureau voor mediation, coaching en training. Reageren? welbeschouwd@refdag.nl

Na ‘Nashville’: wat valt er te leren?

Opinie

RD.nl in uw mailbox?