Column: Ster

Het was het einde van de middag. Hij kwam binnen. Zijn gezicht was de barometer van zijn gevoel. Ik las onweer. Vrolijk begroette ik hem. Om nog even het kwaaie verhaal uit te stellen. Om af te leiden. Maar ’t hoge woord kwam er meteen uit. „Ik snap niks van rekenen.” „Ach”, zei ik, „was het moeilijk dan?” „Nou, niet echt misschien, maar ik ben maar gewoon twee sterren.” „Kijk”, –en hij noemde een paar namen–, „die hebben er wel drie, die kunnen dat gewoon. Maar ik ga het nooit snappen.”