Column (ds. J. M. J. Kievit): Verheuging met beving

Daarvoor is een dubbele aanleiding. De eerste is het feit dat morgen de zogenaamde lijdensweken aanbreken, de zeven weken voorafgaande aan Goede Vrijdag en Pasen. Anderen houden liever de traditie van de veertigdagentijd aan. Daarover wil ik niet twisten. Een tweede aanleiding is de omstandigheid dat ik de afgelopen week iets moest voorbereiden rond het onderwerp prediking en heilig avondmaal.

Zowel het een als het ander bracht me bij de inhoud van Lukas 22:15. De tijd is aangebroken dat de Heere Jezus met Zijn discipelen de paasmaaltijd zal gaan gebruiken. Voor de Meester de laatste keer. Hij weet het. Zij niet. Bij die gelegenheid zegt Hij tot hen: „Ik heb grotelijks begeerd dit Pascha met u te eten, eer dat Ik lijde.”

De Heere Jezus ziet Zijn lijden onder ogen. Hij kijkt er niet van weg. Hij zet heel bewust Zijn voetstappen op deze lijdensweg. Zo direct zal het gaan gebeuren. De worsteling. Het verraad. De gevangenneming. De veroordeling. De bespotting. De verloochening. De geseling. Het kruisdragen. De kruisiging. De verlating. Het sterven. Het graf. Hij ziet het alles onder ogen. Opmerkelijk: Hij zegt: dit (!) Pascha… Dit heel bijzondere Pascha. Zijn laatste Pascha op aarde.

In het Pascha-gebeuren ziet Hij Zijn eigen weg: in het geslachte lam, de bittere kruiden, de ongezuurde broden, de gevulde beker. Hij zal het Lam zijn. Hij zal Zichzelf offeren. Hij geeft Zijn leven tot een losprijs. Een weg vol ontzetting zal het zijn.

In Gethsémané lijkt het even of de Heiland ervoor terugdeinst. Hij ziet de beker van het lijden op Zich afkomen. Een volle beker, gevuld met de toorn van de heilige God. Die zal Hij moeten drinken… „O, Mijn Vader… Deze beker? Maar Uw wil geschiede…”

Maar hier in de paaszaal – huivert de Heere Jezus ervoor terug? Vlucht Hij ervoor weg? Weigert Hij soms de uiterste consequentie te nemen? Nee, integendeel. Onbevattelijk. „Ik heb grotelijks begeerd dit Pascha met u te eten…” Het zijn hartstochtelijke woorden. Zoiets als: met hartstocht heb ik heftig verlangd. Letterlijk: begerende heb ik begeerd. Het ligt de Zoon des mensen zwaar op het hart. Wonderlijk, niet allereerst in het opzien tegen, maar in het uitzien naar.

Mogen we zeggen dat heel de weg van de Heere Jezus gericht is geweest op dit ogenblik? Ik waag het erop. Hier komen alle lijnen samen. Vanaf Zijn ontvangenis en geboorte, vanaf het begin van Zijn openbare arbeid, vanaf de eerste aankondiging van Zijn lijden tot nu toe, koerst de Heere Jezus hierop aan. Hij heeft Zich laten heenstuwen naar dit heilige moment. Voor de laatste keer eet Hij het Pascha. Als een ultieme, zichtbare aankondiging van Zijn lijden dat nu aanstaande is.

Het is alsof we hier iets ontwaren van Zijn Borgvreugde… Hoe ontroerend. Méér spreken we van Zijn Borglijden. Maar hier merken we Borgvreugde. Doelbewust heeft Hij hiernaartoe gewerkt, hiernaar uitgezien.

Het moest alles uitlopen op dit uur, nu Hij Zich als het ware Paaslam bereid verklaart om Zijn leven te geven. Uit liefde tot Zijn Vader. Uit liefde voor Zijn kerk. Nu is het zover! „Mijn ure is gekomen!” De Heere Jezus verheugt Zich erop. Het is een verheuging met beven. Hij weet dat het zwaar en bitter zal zijn. Toch zegt Hij tot Zijn discipelen: „Ik heb grotelijks begeerd.” Zo’n Borg heeft Gods kerk.

Jacobus Revius laat in zijn sonnet ”Avond-mael” merken dat deze gave hem een wonder is.

”O Manna, afgedaelt van Godes hoge hant!

O soeten druyventros wt het beloofde lant,

Vervult mijn hart en mont met uwen lof en prijse.

Climt opwaerts, o mijn siel, dit sichtbare verlaet.

T’ is uwen bruydegom die u alleen versaet.

Wiens bloet is waerlijck dranck, wiens vleys is waerlijck spijse.”

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl

Column (ds. J. M. J. Kievit): Verheuging met beving

Opinie

RD.nl in uw mailbox?