Met z’n tienen op vakantie in een stal

„Mijn vader was onderwijzer in Berkel en Rodenrijs. Zijn hele familie woonde echter in Lexmond, 60 kilometer verderop. Een van mijn ooms was daar boer en had ook boomgaarden waar kersen-, appel- en perenbomen stonden. De koeien liepen in de zomer buiten, dus de boerenstal stond dan leeg. En in die stal mocht ons gezin bivakkeren”, vertelt Nelie Werkman-Rietveld.

Veel foto’s zijn er niet uit die tijd. „Mijn vader had een rolletje met twaalf foto’s voor de hele vakantie”, vertelt Nelie Werkman, een fotoboek op haar schoot. „Dit was de eerste keer dat we gingen.” Nelie wijst op een foto van een houten aanhanger. Ervoor staan twee meisjes, Nelie en haar zus Corrie. Linksachter staat haar vader en daarnaast een oom.

Nelie was acht jaar toen ze voor het eerst met het gezin op vakantie gingen naar „de schuur”, zoals ze de stal noemden. Dat betekende een complete verhuizing. „Een vrachtrijder uit Berkel bracht in een gedeeltelijk open vrachtwagen de tafel, stoelen, matrassen, beddengoed, alle fietsen, potten, pannen en petroleumstellen naar Lexmond. Wij kinderen zaten achter op de vrachtwagen tussen alle verhuisspullen. En we zwaaiden naar voorbijrijdende auto’s alsof we op schoolreisje gingen.”

Veilingkisten

Het was een gigantische klus voor Nelies ouders om de schuur in orde te maken zodat ze er vier weken konden wonen. „De stal werd ingedeeld met gordijnen: een ruimte voor de jongens, één voor de meisjes en één voor mijn ouders. De twee kleine meisjes sliepen in stenen voerbakken met hooi erin. Mijn oom had een loods die tot de nok toe vol stond met lege veilingkisten. Die werden naast elkaar gezet en daar kwamen de matrassen op. Mijn ouders hadden een tweepersoonsspiraal mee en de hoeken daarvan rustten ook op kistjes.

De eerste keer dat we op deze manier vakantie vierden, was mijn jongste zusje zes weken oud. Haar bed was een rieten koffer. Ik vraag me weleens af hoe mijn moeder dat allemaal deed in een keuken van veilingkisten. Maar er ging soms ook een dienstmeisje mee.”

De kinderen vermaakten zich prima tijdens de vier weken vakantie. Ze konden spelen met neefjes en nichtjes die vlakbij woonden, liepen in en uit bij opa en oma, visten in de wetering en stapten geregeld op de fiets. „We fietsten ook wel naar de sluizen van Vreeswijk, wat nu een wijk van Nieuwegein is. We keken dan hoe de schepen zakten en stegen. Daar konden we zo een halve dag blijven. We waren gauw tevreden hoor, en hadden altijd plezier.”

Als het mooi weer was, waren de kinderen bij de Lek te vinden. „Maar we mochten er alleen maar in als het vloed was. Bij eb was het te gevaarlijk. Bij de Lek kon je in het zand spelen en tussen de kribben zwemmen. Daar werden we ook gewassen; zeep en handdoek gingen mee. Dat scheelde bij de schuur een hoop gedoe, want er was geen warm water.”

Klapbankjes

Het gezin had geen auto, dus de uitjes die ze maakten, waren niet al te ver van huis. „Maar één keer in zo’n vakantie huurde mijn vader een grote auto met chauffeur –mijn vader had geen rijbewijs– en dan gingen we een dagje weg. Achter de voorste bank zaten klapbankjes, dus de twee achterste rijen keken naar elkaar. Autostoeltjes en riemen, daar hadden we nog nooit van gehoord. We zijn een keer naar Drenthe geweest om de hunebedden te zien en ook een keer naar de Piramide van Austerlitz.”

De gezinsvakanties in de schuur eindigden toen Nelie een jaar of zestien was. „De schuur werd gemoderniseerd, waardoor het niet meer één geheel was. En ik denk dat we als kinderen op een gegeven moment ook allemaal onze eigen gang gingen in de vakanties.”

Af en toe komen Nelie en haar man Hans nog in Lexmond. De schuur staat er nog steeds.

Met z’n tienen op vakantie in een stal

Mens & samenleving

RD.nl in uw mailbox?