Ds. Wim Vermeulen in gesprek met zijn niet-kerkelijke buurvrouw Carolien Somerwil

Een ietwat gehorig rijtje aan de Huizingalaan in de domstad. In de huiskamer van Somerwil is nog zwak het gezinsgedruis van de familie Vermeulen hoorbaar. „We hebben verschillende levens”, zegt de Utrechtse, die als zzp’er thuis werkt. Knikkend naar Vermeulen: „Zij hebben kinderen en ik niet. Ik heb veel tijd voor een sociaal leven.”

Vermeulen, lachend: „En wij niet.” Veel komen ze dus niet bij elkaar over de vloer. Maar de verstandhouding is goed.

Wanneer spreken jullie elkaar doorgaans?

Vermeulen: „Als we de sleutel van de voordeur zijn vergeten, wat eerlijk gezegd nogal eens voorkomt. Op aanraden van Carolien hebben we haar onze huissleutels gegeven. Daarnaast komen we elkaar meerdere keren per week tegen op de stoep. Als ik de heg knip, bel ik aan om te vragen of ik haar heg ook even mee moet doen. Ik zeemde hier zelfs een keer de ramen van de eerste etage.”

Somerwil, droog: „Vervolgens moest ik langdurig de glazenwasser inhuren om het zicht weer terug te krijgen.” Ze lachen.

Vermeulen: „O ja, je had ook nog een keer iets met je toilet. Toen heb ik met de spoelbak zitten rommelen.”

Wat delen jullie met elkaar?

Somerwil: „We hebben allebei een grote liefde voor klassieke muziek en spelen allebei piano. Wim speelt alleen tien keer zo goed als ik.”

Hij: „Maar jij zingt erbij en schrijft je eigen liedjes.”

Waarin verschilt jullie gedachtegoed?

Somerwil: „Wat ik in de kerk een beetje mis, is de aansluiting met het normale leven. Het hangt allemaal erg aan de Bijbel. Alsof er geen problemen en brandhaarden in de wereld zijn. Er gebeuren zo veel erge dingen, ook in Naam van God. Ik vind dat heel moeilijk.”

Vermeulen: „Dat begrijp ik. Ook bij christenen leven op dit punt vragen. Tegelijk zeg ik: Er gebeurt ook veel kwaad in naam van de seculiere ideologie. Het communisme heeft waanzinnig veel doden op zijn naam staan.”

Hij pauzeert even en vervolgt dan: „Maar ben jij uiteindelijk afgeknapt op een gebrek aan antwoorden? Je legt namelijk best veel vragen op tafel. Terechte vragen die iets zeggen over waar je in je leven tegen aangelopen bent. Sloten die niet aan bij wat je in de kerk vond?”

Somerwil: „Ik ben dol op orgelmuziek, daar ligt het niet aan. Maar ik vind er verder niets. Ik zit erbij, luister en denk: laten we iets goeds gaan doen.”

Vermeulen: „Ben je teleurgesteld in God? Wat had jij gewild in je leven?”

Somerwil: „Niet al deze verschrikkingen, al die vluchtelingen. Hoe is dit mogelijk? Hoe kan dit zo zijn gekomen?”

Vermeulen: „Wat zou God dan moeten doen volgens jou?”

Somerwil: „In ieder geval alles gelijk trekken. De ongelijkheid en de onrechtvaardigheid zijn zo groot. Daar ben ik de draad kwijtgeraakt.”

Proberen jullie elkaar weleens te overtuigen?

Vermeulen: „Ik denk niet zozeer vanuit het eigen gelijk. En ik heb nog nooit iemand van mening zien veranderen na het aanhoren van 27 argumenten. Ik zie meer in: vertel maar hoe jij erover denkt, dan zal ik vertellen wat ik gevonden heb.”

Zou u willen dat uw buurvrouw een relatie met God krijgt?

Hij: „Natuurlijk gun ik haar dat.”

Somerwil: „Dat lijkt me ook heel logisch.”

Vermeulen tegen Somerwil: „Ik heb al vaker gedacht dat jij ten diepste misschien veel verdriet hebt om God. Dat snap ik op een bepaalde manier ook heel goed, omdat je veel meegemaakt hebt. Tegelijk: de kerk is wel de plek waar je dat met God kunt uitvechten.”

Het blijft even stil. Dan zegt zij: „Ik begrijp dat hij zijn overtuiging aan de man wil brengen. Hij is er namelijk zelf van overtuigd dat het geloof in God mensen gelukkig maakt, dat gelovigen een prettiger leven leiden omdat zij zich geborgen weten bij Iemand Die over hen waakt. Respect dus. Ik heb ook helemaal niets tegen dominees. Ik ben misschien heel erg ver in mijn proces. Er zijn veel nare dingen gebeurd in mijn leven.”

Vermeulen: „En als de kerk het dan ook nog eens af laat weten... Ik begrijp waarom je zo in het leven staat. Voor mij betekent geloven overigens niet dat ik een prettiger leven leid dan niet-gelovigen. Ik kan me zelfs goed voorstellen dat niet-gelovigen een gemakkelijker leven hebben. De vragen die gelovigen en ongelovigen hebben, verschillen niet zo veel van elkaar. We hebben allemaal te maken met schuld, sterfelijkheid, goede en moeilijke dingen. Daarbij dringt zich de vraag op of we in dit leven volstrekt aan onszelf overgeleverd zijn, of dat Iemand er misschien een bedoeling mee heeft. Alleen komen we misschien op een bepaald moment tot een andere conclusie.”

Aanvechting

De missionair predikant liep in een bepaalde periode van zijn leven ook met twijfels rond. „Om nog een beetje chocola van de dingen te kunnen maken, is het voor mij belangrijk dat we God in Jezus Christus leren kennen. Als ik ergens het licht heb gezien, is het daar. Het beeld is vaak: God draait aan de knoppen en dat zou Hij wel wat beter mogen doen. Nee, in Jezus zie ik een heel andere God. Een God Die mens wordt. Een vreemd verhaal. Ik zou het zelf niet bedacht hebben. Jezus wordt niet gepruimd, zodanig dat Hij aan een kruis komt te hangen. Maar Hij breekt door de dood heen. Je kunt Hem wegdenken in je leven, negeren, en raar, op de een of andere manier mag dat ook nog. Maar Hij komt altijd terug. Zo is het in mijn leven gegaan.”

Somerwil: „Dus je hebt ook een moment gedacht…”

Vermeulen: „Ik denk dat ik net zo veel aanvechting heb gehad als jij.”

Bent u weleens bij uw buurman in de kerk geweest, mevrouw Somerwil?

„Als er een dominee naast je woont, intensiveert dat je kerkbezoek enorm”, zegt ze met aan ironie grenzende humor. „Ik ben al drie keer bij hem naar de kerk geweest. De eerste keer doopte hij zijn jongste dochter. Dan weet je een beetje hoe iemand erbij staat op de kansel.” Het valt haar echter nog niet zo mee om een preek aan te horen, zegt ze met zoveel woorden.

Vermeulen: „Misschien is de preek niet jouw vorm, al mag een dominee dat natuurlijk niet zeggen.”

Somerwil: „Ik ben altijd met gemakkelijk amusement bezig. Misschien ben ik snel afgeleid. Dat kan best zo zijn.”

Vermeulen: „Ik begrijp dat. Dan zeg ik altijd: kom maar in de gespreksgroep. Ook houden we in de Jacobi eens per twee weken –in plaats van de derde kerkdienst– een avondgebed. Dat is een soort minikerkdienst zonder preek. Er is muziek, een Bijbellezing, we zingen enkele liederen en er zijn een paar wat langere stiltes, waarin je vaak een vraag meekrijgt om voor jezelf te overdenken. Sommige mensen komen speciaal daarvoor naar de kerk.”

Ds. Wim Vermeulen

Wim Vermeulen werd twee jaar geleden bevestigd als missionair predikant van de Utrechtse Jacobikerk. Daarvoor was hij gemeentepredikant in de hervormde gemeente Goudriaan-Ottoland. In Utrecht behartigt hij de contacten naar buiten toe en organiseert hij activiteiten voor mensen die meer willen weten van het christelijk geloof. Vermeulen is getrouwd en heeft drie kinderen.

Carolien Somerwil

Carolien Somerwil is zelfstandig ondernemer. In opdracht van particulieren en bedrijven schrijft ze teksten en muziek voor toneel, musicals, cabaret en showwerk. Ze was docente bij het Stichts Centrum voor Amateur Toneel en had een eigen musicalgroep. Somerwil is afkomstig uit Rotterdam en woont sinds 1974 in Utrecht. In haar jeugd maakte ze deel uit van de Waalse hervormde kerk in Rotterdam.

Ds. Wim Vermeulen in gesprek met zijn niet-kerkelijke buurvrouw Carolien Somerwil

Kerk & religie

RD.nl in uw mailbox?