Brengt The Passion het Evangelie werkelijk dichterbij?

Mensen verbinden Pasen met eieren, vrije tijd, brunchen met de kinderen, de ontluikende lente en op z’n best met een paaskaars of de Matthäus Passion. In zo’n ontkerstende samenleving hoef je dus ook niet verbaasd te zijn dat mensen menen de eed te mogen afleggen in de naam van Allah of de tweede pinksterdag willen inwisselen voor de Dag van de Arbeid. Het is droevig gesteld met de kennis van de christelijke feestdagen. Ze worden vooral gewaardeerd vanwege de vrije dagen en bij een deel van de Nederlanders is er dan nog het besef dat deze dagen deel uitmaken van het immaterieel cultureel erfgoed. Je moet er zuinig op zijn, zoals je ook oude fabrieksgebouwen of monumentale kerken beschermt tegen de sloophamer. De feestdagen herinneren dan samen met kerktorens, het randschrift op de euro en de eed aan een tijdperk waarin godsdienst belangrijk was. In dat licht bezien is het bijzonder dat donderdagavond meer dan 2 miljoen mensen keken naar het hedendaagse passiespel van de omroepen KRO en NCRV, The Passion. Ze hoorden het: „U bent de Messias.” „Mijn kerk zal er zijn, zolang deze wereld bestaat.” Ze zagen anderhalf uur lang een toneelstuk over het verraad van Jezus en het schijnproces van Pilatus die zijn handen in onschuld wast. Toch staat daar een belangrijke vraag tegenover. Is zo’n hedendaagse mengvorm van vermaak en verkondiging met ronduit blasfemische trekken een middel om zo’n breed publiek stil te zetten bij de ware betekenis van het lijden van Jezus, bij de zonde als gruwelijke oorzaak ervan, en bij het gevolg ervan, de verlossing door het geloof in Hem? De vraag stellen is hem beantwoorden. Dat de acteurs bij de talkshow van Jeroen Pauw ‘Jezus’ tot de kruisdood veroordelen omdat uit een opiniepeiling blijkt dat 93 procent van het volk dat wil, is helaas een treffend beeld van Nederland. Echter, de hoofdboodschap van The Passion, „Alles komt goed”, blijft een giftige leugen die miljoenen Nederlanders op het verkeerde been zet. Toch mogen christenen die hierover verontrust zijn, niet volstaan met zo’n beschuldiging. Want wat is hun alternatief om de boodschap van het Evangelie te verspreiden? Dan staan ze ook snel met een mond vol tanden. En alle goede woorden over de Matthäus Passion ten spijt, bij de uitvoeringen daarvan zijn niet alleen inhoudelijke vragen te stellen, maar geldt ook dat sommige vooral een nette vorm van cultuurchristendom zijn. Bijzonder dat dit er nog is, evenals het randschrift en de eed – maar niet genoeg. Alle hoop en troost, het ware leven en het enige goede zijn alleen te vinden in de gestorven, begraven en opgestane Levensvorst.

Brengt The Passion het Evangelie werkelijk dichterbij?

Opinie | commentaar

RD.nl in uw mailbox?